جلسۀ ششم: مردان مرد، زنان زن

در ادامۀ مباحث جلسۀ قبل، دیگر راهکار عملیِ تربیت فرزندان با رویکرد ایجاد و تقویت ویژگی خیررسانی در تفکر و شخصیت آنان را بدین شرح تبیین می‌کنیم:
و) استفاده از الگوهای ویژه: در مواردی که امکان‌پذیر باشد، می‌توان از الگوهای ویژه استفاده کرد. بدین منظور باید به‌دنبال الگوهایی باشیم که القاکنندۀ رفتار محبت هستند؛ مانند معاشرت با دوستی که اهل محبت است؛ همچنین روحانی محله که به سادات احترام می‌گزارد و پیش‌از آن‌ها وارد مکانی نمی‌شود، یک الگوی ویژه است.
یکی از ویژگی‌های مهمی که باید در دخترانمان ایجاد کنیم، قابل اعتماد بودن است؛ بدان معنا که هریک از ما باید بتوانیم دختر خود را به‌عنوان فرزند، همسر و مادری تربیت کنیم که قابل اعتماد باشد. برای ایجاد این ویژگی در دخترانمان موارد ذیل ضرورت دارند:
الف) داشتن والدین قابل اعتماد: بدان معنا که فرزند مطمئن باشد وقتی مثلاً سرّی را به مادرش می‌گوید، کسی از آن سرّ باخبر نمی‌شود.
ب) پرهیز از تشویق فرزند به بیان اسرار دیگران: در این حوزه، آموزش کلامی و مستقیم باید صورت گیرد؛ مثلاً وقتی فرزندمان اسرار دوستش را به ما می‌گوید، باید او را از این کار منع کنیم.
ج) آموزش کلامی و مستقیم: در بسیاری از مراحلی که برمی‌شمریم، این‌گونه آموزش ضرورت دارد.
د) پرهیز از هموارکردن مسیر برای اقدام فرزند به بازگوکردن اسرار دیگران؛ مثلاً نباید با اصرار و کنجکاوی از فرزندمان بخواهیم برایمان تعریف کند فردی که او درباره‌اش صحبت می‌کند، چه چیزهایی گفته است.
ه) ابراز ناراحتی از اینکه دربارۀ دیگران، مطلبی شنیده‌ایم؛ بدان معنا که اگر سهواً چیزی دربارۀ دیگران شنیدیم، ابراز ناراحتی کنیم.
و) متمایزکردن آنچه باید بیان شود از آنچه نباید بر زبان آورد. در این حوزه نیز آموزش مستقیم صورت می‌گیرد؛ مثلاً باید به فرزندمان بگوییم اگر دوستش عکسی به مدرسه آورد، به ما بگوید تا با هم فکر کنیم و ببینیم باید چه کاری انجام دهیم. بدین منظور باید مثال‌هایی بزنیم که برای فرزندمان قابل درک باشد.
این بحث، سه مرحله بدین شرح را شامل می‌شود:
- مرحله‌بندی؛
- برنامه‌داشتن؛
- بیان‌شدن مطلب ازسوی مادر.