جلسهٔ پانزدهم: تجربه‌های زندگی مهدوی

علامه مجلسی در بحار الأنوار نقل کرده است که سحرگاهی سید بن طاووس در سرداب شریف واقع در حرم مطهر عسکریین- علیهما السّلام- در سامرا به حضور امام زمان- سلام الله علیه- مشرَّف شد و شنید که آن حضرت در مناجات به درگاه خداوند متعال، سخنانی را عرض می‌کردند که از آن‌ها فرازهایی بدین شرح را می‌توان دریافت: شیعیان از شعاع انوار وجود مقدس و باقی‌ماندۀ طینت اهل‌بیت- علیهم السّلام- آفریده و درعین حال، با اتّکال به محبت آن بزرگواران، مرتکب گناهان فراوان شده‌اند. ایشان درخصوص گناهان مرتبط با حق‌الله، از پروردگار یکتا چشم‌پوشی و آمرزش برای مرتکبان آن‌ها را طلب فرموده و درخصوص گناهانی ازنوع حق‌الناس، خواستار برقراری مصالحه میان شیعیان شده‌اند تا از این رهگذر، پیروانشان مُجاز به ورود به بهشت و از آتش دوزخ دراَمان باشند و سخط الهی شامل حالشان نشود. از این کلام مهدوی می‌توان به لطف علی‌الدوام حضرت صاحب‌الزمان- عَجَّلَ اللهُ تَعالیٰ فَرَجَهُ الشَّریف- در شفاعت ما شیعیانشان نزد خالق بی‌همتا و دغدغه‌مندیِ آن امام والامقام برای سعادت تک‌تک ما در دو جهان پی برد؛ بنابراین، ما باید در وهلۀ نخست، شکرگزار این لطف و محبت باشیم و سپس به‌منظور جبران آن درحد توان خویش هم از ارتکاب گناهان دست برداریم و وظایفمان را به‌نحو احسن انجام دهیم و هم برای تعجیل در فرج ایشان، فراوان دعا کنیم.