جلسهٔ سی و ششم: مدرسۀ غدیرآگاهی

براساس احادیث و روایات گرانقدری که از اهل‌بیت- علیهم السّلام- در دست داریم، سرپیچی از اقتدا به حجت‌الله و اتّباع و اطاعت از او فرجامی جز ابتلا به گرفتاری‌ها و دشواری‌های گوناگون ندارد؛ از این روی، تلاش درجهت کسب و ارتقای غدیرآگاهی، یعنی افزایش‌دادن معرفت و باور خویش درخصوص رویداد عظیم‌الشأن غدیر، راهکاری بسیار مؤثر برای رهایی‌یافتن از گرداب سختی‌هاست و غدیربانی و توسل به ائمۀ مفترض‌الطاعة مجعول، منصوب و منصوص ازجانب خداوند متعال و به‌ویژه آخرینِ آنان، حضرت صاحب‌الزمان- أَرواحُنا فِداه- ما را در فائق‌آمدن بر بحران‌ها و التهاب‌های زمانه یاری می‌دهد. امام مفترض‌الطاعة به‌عنوان وجه‌الله، ویژگی‌هایی دارد که اهتمام ما به شناخت هرچه بیشترِ آن‌ها رفتارمان را به بهترین شکل تنظیم می‌کند. توجه به وجه‌الله، زندگی ما را جهت می‌دهد و از این رهگذر، قادر خواهیم بود در مسیری سالم گام نهیم و پیش برویم. تمام ائمۀ اطهار- علیهم السّلام- از اولین تا آخرینشان وجوه الهی هستند و این جهان هرگز از وجود شریف وجه‌الله، خالی نخواهد بود؛ بنابراین، بسیار شایسته و بایسته است که در تمام امور دینی و دنیاییِ خویش به آن بزرگواران اقتدا کنیم و تأسی جوییم تا به رضایت الهی و سعادت در دو جهان دست یابیم. توجه و موضوع آن، مقوله‌هایی ارادی هستند و توجه به معصومان- علیهم السّلام- آدابی خاص دارد که باید در به‌جای‌آوردن آن‌ها به‌نحو احسن کوشا باشیم. هرقدر فرد موردنظر، برای ما محبوب‌تر و مقبول‌تر باشد، بیشتر به او توجه خواهیم کرد و برمبنای تعالیم غدیر، مهم‌ترین و محبوب‌ترین کسی که در این جهان باید به او توجه داشته باشیم، امام مفترض‌الطاعة، مجعول، منصوب و منصوص است.