جلسهٔ سی و پنجم: مدرسۀ غدیرآگاهی

اقتدا به حجت‌الله، صفت فعل است و سازوکاری معیّن دارد. سامانۀ اقتدا در معنای عام آن ازنوع فرادینی است؛ زیرا تمام امور دینی و غیردینی را شامل می‌شود. در فرایند اقتدا مرجعی را به‌عنوان مقتدا برمی‌گزینیم و به او محبت و توجه می‌کنیم؛ آن‌گاه اَفعال وی را تکرار می‌کنیم و باورها و اندیشه‌هایش را درپیش می‌گیریم و در عمق روح و جانمان جای می‌دهیم. در ادبیات دینیِ ما شیعیان، واژۀ «توجه» به‌عنوان یکی از لوازم اقتدا به‌کار رفته که شرط تحقق‌یافتن آن، وجود «وجه» است. اقتدا بدون توجه میسر نمی‌شود و بر این اساس، در آموزه‌های دینی، وجهی که باید به او توجه کنیم، مشخص شده است. خداوند متعال در قرآن کریم، تعبیر «وجه‌الله» را درخصوص برخی افراد به‌کار برده است تا از این طریق نشان دهد وجود آنان دارای جهت الهی و توجه به آن‌ها مساوی با توجه به خداست. این توجه و اقتدا بر سه نوع معرفتی- فکری، اخلاقی- رفتاری و احکامی- فقهی تقسیم می‌شود. این سه ساحت به‌قدری گسترده‌اند که تمام امور دین و دنیای ما را دربر می‌گیرند. برمبنای این دسته‌بندی، ما شیعیان باید عقاید، اخلاق و احکام را فقط از امام مفترض‌الطاعة دریافت و دقیقاً بر آن مدار حرکت کنیم تا درخصوص صحت و اعتبار آن‌ها اطمینان داشته باشیم و درزمرۀ مقتدیان به ابواب الله، یعنی سلسلۀ والاقدر امامت قرار گیریم.