خداوند متعال پساز جعل و نصب امام مفترض‌الطاعة به‌عنوان ولیِ مسلمانان، آنان را به حال خود رها نکرده و قواعد، شرایط و ضوابط خاصی را برای حرکت‌کردنشان در مسیر دین‌داری طراحی فرموده است. اقتدا به امام، انضباطی دقیق و مشخص دارد که با استفاده از دو عنوان «باب‌الله» و «وجه‌الله» می‌توان به چشم‌اندازی روشن دربارۀ آن دست یافت. این عنوان‌ها در وهلۀ نخست، ازجانب خالق یکتا به پیامبر- صلّی الله علیه و آله- به‌عنوان امام مفترض‌الطاعة اطلاق شده‌اند و پساز آن حضرت، دقیقاً اوصاف امیرالمؤمنین- علیه السّلام- و سلسلۀ ائمۀ اطهار بعداز ایشان- سلام الله علیهم- هستند؛ بنابراین، اطلاقشان به کسانی جز آن‌ها مصداق عداوت و مقابله با سامانۀ امامت و توحید ربوبی به‌شمار می‌آید. از آن سوی، دین‌داری یعنی مقید و ملزم‌بودن به باب و وجه الهی، و تلاش برای ورود به ساحت دین از این طریق. براساس احادیث و روایات مصرّحی که دراختیار داریم، کسی که بدون اعتقاد به امام، درصدد دین‌داری و عبادت‌کردن خداوند متعال باشد، قطعاً گمراه و متحیر است و تلاش‌هایش هیچ ثمری نخواهد داشت؛ چون او نظام و سامانۀ تعیین‌شده ازسوی پروردگار بی‌همتا را که پیشینۀ آن به آغاز خلقت انسان و امر الهی به سجده‌کردن ملائکه دربرابرش می‌رسد، برنتابیده و در آن مداخله کرده است. شایان ذکر است که این قاعده با رأفت و رحمت خدا هیچ منافاتی ندارد؛ زیرا رئوف و رحیم‌بودنِ حق- تعالی- ازنوع مطلق و بی‌قیدوشرط نیست و انضباطی خاص بر آن حکم‌فرماست.
00:00
00:00