جلسهٔ سی و یکم: مدرسۀ غدیرآگاهی

خطبۀ شریف غدیر، یک نصّ محکم و انکارناپذیر قولی، فعلی و شرایطی- اتفاقاتیِ دالّ بر امامت و مفترض‌الطاعة‌بودنِ امیرالمؤمنین- علیه السّلام- ازجانب خداوند متعال و برگزیده‌شدن ایشان به‌عنوان مولا و مربّیِ همۀ مسلمانان و مدبّر امورشان ازسوی پیامبر- صلّی الله علیه و آله- است. آن حضرت تصریح فرموده‌اند که ابلاغ این مطلب مهم به مردم را براساس فرمان الهی انجام می‌دهند و این تبلیغ، حجتی برای تمام حاضران و غایبان در رویداد غدیر است که تکلیف سامانۀ ولایت را تا روز قیامت مشخص خواهد کرد. تبلیغ ولایت مولای متقیان- علیه السّلام- محدود به عید غدیر نیست و باید در تمام ساحات و ساعات زندگی‌مان این وظیفه و تکلیف را به‌نحو احسن به‌جای آوریم تا شیعۀ تمام‌عیار به‌معنای واقعی کلمه باشیم. کاربرد واژۀ «إِمام» دربارۀ علی- علیه السّلام- در این خطبه، بر لزوم اطاعت و اتّباع از ایشان دلالت می‌کند. ازمنظر امام صادق- علیه السّلام- شیعه‌ای که به ریسمانی جز حجت‌الله متمسک شود و در اتّباع و اطاعت از امام منصوب مجعول منصوص کوتاهی کند، دروغ‌گویی بیش نیست. آن حضرت شرط لازم برای تحقق‌یافتن شیعگی را اطاعت و اتّباع از امام مفترض‌الطاعة، و اقتدا به ایشان و اعمالشان در حوزه‌های عقاید، اخلاق و احکام ذکر کرده و بر این اساس، بسیاری از مدعیان شیعگی را در بهترین حالت، صرفاً محبّان ائمۀ اطهار- علیهم السّلام- به‌شمار آورده‌اند؛ نه شیعیان واقعی آن بزرگواران.