جلسهٔ بیستم: مدرسۀ غدیرآگاهی

امام باید ویژگی‌ها و به دیگر سخن، سرمایه‌هایی خاص داشته باشد تا براساس آن‌ها از شایستگی لازم برای احراز مقام افتراض الطاعة، برخورداری یابد. براساس نصّ خداوند متعال در قرآن کریم، نخستین ویژگی امام، دارابودنِ علم ایتایی (درکنار علم اکتسابی و نه لزوماً درمقابل آن) است که می‌توان آن را به‌معنای علم حمل‌کردنی و قراردادنی دانست. امام ازجانب خدا به چنین علمی مجهز می‌شود و از این رهگذر، در مقامی قرار می‌گیرد که وجوب اطاعت اعطاییِ مستقل درخصوص وی تحقق می‌یابد. درواقع، خالق یکتا این علم را به صدر امام ایتا و در آنجا ثبت می‌فرماید و بر این اساس، امام از انسان‌های عادی که علم را به‌صورت اکتسابی به‌دست می‌آورند، متمایز می‌شود. علم امام، دو منبع دارد: یکی وراثت، یعنی انتقال علم از امام قبلی به او؛ دیگری الهام، یعنی قرارگرفتن علم در سینۀ مبارک امام به‌صورت مستقیم. شایان ذکر است که علم امام درزمرۀ مقامات وی قرار می‌گیرد؛ نه فضایل او؛ بنابراین، اگر کسی به علم ویژۀ امام معتقد نباشد، امامی‌مذهب نخواهد بود.