یکی از مهم‌ترین منابع مورداِستناد ما شیعیان درحوزۀ امامت تبیینی، قرآن کریم است که می‌توان مباحث امامتی را در آیات نورانیِ آن پی گرفت. اساسی‌ترین مباحث امامتیِ ذکرشده در این کتاب آسمانی بدین شرح‌اند:
الف) امامت، مقامی بالاتر از نبوت و رسالت است؛ چنان‌که حضرت ابراهیم- علیه السّلام- پس‌از طی‌کردن مرحلۀ نبوت و رسالت، در سال‌های پایانیِ عمر شریفشان به مقام امامت رسیدند.
ب) امامت و ولایت، اِکمال دین و اتمام نعمت است و باور و معرفت به وجود امام، جوهرۀ دین و ایمان به‌شمار می‌آید. شاهد تأییدکنندۀ این مطلب را در آیات شریفۀ نازل‌شده دربارۀ رویداد غدیر مشاهده می‌کنیم.
ج) مهم‌ترین رسالت پیامبر- صلّی الله علیه و آله- ابلاغ ولایت بوده است؛ زیرا چنان‌که گفتیم، امامت و ولایت، جوهرۀ دین است و بدون آن، دین، ماهیت خود را ازدست خواهد داد.
د) در روز قیامت، هر فرد یا گروهی همراه با امام خودش احضار می‌شود؛ زیرا قرار بوده است انسان توسط دین به سعادت و سلامت برسد و محور این سعادت و سلامت، امام است.
ه) ارتباط میان توحید و امامت از مباحث مهم امامت تبیینی است که در قرآن کریم به آن پرداخته شده و از نمونه‌های شاخص آن می‌توان رابطۀ توحید در عبادت (درمقابل شرک عبادی) و توحید در اطاعت (دربرابر شرک اطاعتی) را ذکر کرد که معنای حقیقیِ خلوص در دین‌داری و اطاعت را به ما تعلیم می‌دهد. مفهوم بنیادین توحید را نباید به‌صورت عددی معنا کرد و بر این اساس، جمع‌بستن خداوند متعال با ملائکه، پیامبران و مؤمنان را مصداق شرک دانست؛ زیرا معیار صحیح تشخیص شرک و توحید آن است که ببینیم پروردگار یکتا وجود شخص، موجود یا مسیر موردنظر را برتافته است یا خیر. از این منظر، مقامات و شئونی همچون شفاعت‌کردن و شفادادن برای نبی و امام، هرگز مصداق شرک نیستند؛ زیرا ازجانب خدا به آنان اعطا شده‌اند.