جلسهٔ هشتم: مدرسۀ غدیرآگاهی

یکی از سؤال‌های مهم درخصوص رویداد غدیر آن است که مولاباوریِ ما شیعیان و به دیگر سخن، اعتقادمان به نظام امامت، بر دین‌داری‌مان چه اثرهایی دارد. در پاسخ به این سؤال می‌توان گفت مقولۀ امامت، اصل مقوِّم و رکن رکین فرهنگ امامیه به‌شمار می‌آید و خداوند متعال نسبت میان باور به مفترَض‌الطاعة‌بودنِ حضرت علی- علیه السّلام- و دین‌داریِ شیعیان را تعیین می‌کند. نخستین اثر باور موردبحث بر دین‌داریِ مکلفان، این است که مولاباوری به‌صورت باطن و حقیقت تمام ارکان دین‌داریِ آنان درمی‌آید و با همۀ جوانب آن پیوندی بنیادین می‌یابد که ازنوع تقویمی- تحققی است؛ بدان معنا که باورداشتن به امامت، شرط قوام و تحقق دین‌داریِ ماست و اعتقاد به دین، بدون مولاباوری محقق نمی‌شود. لازمۀ دستیابی به معرفت‌‌الله، شناخت امام زمان خویش و تبعیت از اوست و درعین حال، معرفت به حجت‌‌الله و التزام به اطاعت از وی منتهای معرفت به وجود خداوند متعال خواهد بود. باور و معرفت به امام معصوم، دارای چنان جایگاه و اهمیتی است که اگر کسی بدون برخورداربودن از آن، عبادتی به‌جای آورَد، درواقع، غیرخدا را عبادت کرده و عمل او مصداق شرک است. براساس چنین تفکری معصومان- علیهم السّلام- خود را ابواب الله معرفی کرده‌اند؛ زیرا ازطریق معرفت و باور به وجود شریف آنان می‌توان به معرفت الهی دست یافت.