دیگر قرینه‌ای که برای اثبات معنای مولابودنِ امیرالمؤمنین- علیه السّلام- در خطبۀ غدیر می‌توانیم از آن بهره گیریم، این است که نبی مکرّم اسلام- صلّی الله علیه و آله- پس‌از بیاناتشان در این خطبۀ شریف، دعاهایی را ذکر فرمودند که میان آن‌ها و رویداد غدیر، ارتباطی استوار برقرار است؛ مانند این دعا و نفرین که رسول خدا- صلّی الله علیه و آله- بعداز اتمام خطبۀ غدیر بیان فرمودند: «اَللّهُمَّ والِ مَن والاهُ وَ عادِ مَن عاداهُ». این فراز، دالّ بر فرض الطاعة (وجوب تبعیت) از علی- علیه السّلام- پس‌از آن حضرت است و مردمان را به طاعت و خضوع دربرابر ایشان به‌عنوان امام برمی‌انگیزد؛ درعین حال، آنان را از عواقب اطاعت‌نکردن و سرکشی از فرمان رسول‌الله- صلّی الله علیه و آله- می‌ترسانَد و بازمی‌دارد. چنین دعا و نفرینی دقیقاً متناسب با مفهوم اولویت است و با معنای مفترَض‌الطاعة‌بودنِ امیر مؤمنان- علیه السّلام- ارتباط محکم و استوار دارد.
قرینۀ بعدی که اهمیت بسیار زیاد دارد، احتجاجات، مناشدات و مناظرات فراوان معصومان- علیهم السّلام- با مخالفان رویداد غدیر درطول تاریخ است که در آن‌ها می‌توان تأکید آن بزرگواران بر وجوب اطاعت از مولای متقیان- علیه السّلام- را آشکارا مشاهده کرد.
قرینۀ دیگر عبارت از مکان، زمان و وضعیت تبلیغ است که درخصوص خطبۀ غدیر اهمیت فراوان دارد. این رویداد به‌قدری مهم بود که پیامبر- صلّی الله علیه و آله- دستور دادند کسانی که در مسیر سفر، جلوتر رفته‌اند، بازگردند و کسانی که هنوز نرسیده‌اند نیز برسند تا خطبۀ غدیر را بشنوند. در گرمای بیابان آن ایام، قطعاً رسول اکرم- صلّی الله علیه و آله- درصدد بیان مطلبی مهم (اولویت و افتراض الطاعة علی- علیه السّلام) بوده‌اند که همگان را در آن آفتاب سوزان جمع کرده‌اند.
برخی دلالت‌های فرازهای دیگری از خطبۀ غدیر بر افتراض الطاعة بدین شرح‌اند:
الف) عناوین و اوصاف نصّ درمقام فرض‌بودن فرمانبرداریِ همگان از امیرالمؤمنین- علیه السّلام؛
ب) دیگر اوصاف و مقاماتی که به‌رغم قرارنداشتن درزمرۀ نصّ‌ها دالّ بر مفترَض‌الطاعة‌بودنِ آن حضرت هستند.