درخصوص واژۀ «مَولا» در خطبۀ غدیر و اثبات ارتباط آن با «أَولیٰ»، قراینی در دست داریم که علاوه‌بر معنای لغوی این واژه، بر معنای موردنظر ما از آن تأکید می‌کنند. این قراین به اقسامی بدین شرح تقسیم می‌شوند:
نخست، برخی قراین کلامی (قولی) که در متن خطبه یا خارج از آن وجود دارند:
الف) قراین کلامیِ درون‌متنی:
- تقدیم جملۀ «أَلَستُ أَولیٰ بِکُم مِن أَنفُسِکُم؟» بر جملۀ «مَن کُنتُ مَولاهُ، فَهٰذا عَلیٌّ مَولاهُ» که در آن بر واژۀ «أَولیٰ» تأکید می‌شود و براساس آن می‌توان مفترَض‌الطاعة‌بودنِ پیامبر- صلّی الله علیه و آله- و به‌تبع ایشان، امیرالمؤمنین- علیه السّلام- را به‌روشنی دریافت؛
- حرف «فَ» در جملۀ «مَن کُنتُ مَولاهُ، فَهٰذا عَلیٌّ مَولاهُ» که از آن برای عطف به ماسبق استفاده شده است و بدین صورت، «أَولیٰ»بودنِ امیر مؤمنان- علیه السّلام- پس‌از رسول اکرم- صلّی الله علیه و آله- برای امر و نهی بر مسلمانان اثبات می‌شود.
ب) قراین کلامیِ برون‌متنی:
در این بخش می‌توان به احادیث متعدد نقل‌شده از معصومان- علیهم السّلام- استناد کرد که در آن‌ها دربارۀ وجود مفاهیم امامت، مولابودن و افتراض الطاعة در خطبۀ شریف غدیر و ارتباط آن‌ها با مولای متقیان- علیه السّلام- سخن گفته شده است. یکی از اقسام قراین این بخش، قراین حالی (برآمده از احوال شخص گوینده و فضای بیان مطلب) هستند که ازجمله آن‌ها می‌توان نزول آیات تبلیغ، اِکمال الدین و «سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ» را ذکر کرد.