جلسهٔ دوازدهم: نان و نمک

یکی از تعبیرهای به‌کاررفته در متون روایی که با وجود مقدس امام زمان پیوند می‌یابد، «حبس نفس» است که در اینجا به‌صورت مختصر، آن را شرح می‌دهیم. گاه بدون آنکه جُرمی مرتکب شده باشیم، مدتی خود را حبس می‌کنیم تا به هدفی عالی دست یابیم. چنین حبسی ازنوع اختیاری، ممدوح و محبوب است. برای روشن‌شدن مطلب، از این روایت می‌توان کمک گرفت: «عَن عَبدِالحَمیدِ الواسِطیِّ عَن أَبی‌جَعفَرٍ مُحَمَّدِ بنِ عَلیِّ الباقِرِ- عَلَیهِ السَّلامُ- قالَ: "قُلتُ لَهُ: أَصلَحَکَ اللهُ! لَقَد تَرَکنا أَسواقَنا إِنتِظاراً لِهٰذا الأَمرِ. فَقالَ- عَلَیهِ السَّلامُ: یا عَبدَالحَمیدِ! أَتَریٰ مَن حَبَسَ نَفسَهُ عَلی اللهِ- عَزَّ وَ جَلَّ- لایَجعَلُ اللهُ لَهُ مَخرَجاً؟ بَلیٰ وَ اللهِ لَیَجعَلَنَّ اللهُ لَهُ مَخرَجاً! رَحِمَ اللهُ عَبداً حَبَسَ نَفسَهُ عَلَینا! رَحِمَ اللهُ عَبداً أَحیا أَمرَنا!". قالَ: "فَقُلتُ: فَإِن مِتُّ قَبلَ أَن أُدرِکَ القائِمَ؟ قالَ القائِلُ مِنکُم أَن لَو أَدرَکتُ قائِمَ آلِ مُحَمَّدٍ، نَصَرتُهُ کانَ کَالمُقارِعِ بَینَ یَدَیهِ بِسَیفِهِ لا بَل کَالشَّهیدِ مَعَهُ"». براساس مضمون روایت نقل‌شده، چنانچه کسی برای خداوند متعال حبس نفس کند و به دیگر سخن، بر ذات مقدس الهی، تمرکز تامّ‌وتمام داشته باشد، قطعاً خدا دستش را خواهد گرفت و در زندگی‌اش گشایش ایجاد خواهد کرد. به قیاس با این حکم کلی، کسی که بر احیای امر امام زمان و باور و معرفت به وجود شریف ایشان حبس نفس کند و در ساحت‌های گوناگون زندگی، تمام فکروذکر و دغدغه‌اش مهدویت باشد، درواقع، بر خداوند متعال حبس نفس کرده است و بنابراین، مشمول رحمت الهی خواهد بود. چنین فردی اگر قبل‌از ظهور صاحب‌الزمان از دنیا برود، مقامش همچون کسی خواهد بود که در رکاب آن حضرت شمشیر زده و به شهادت رسیده است.