جلسهٔ یازدهم: نان و نمک

در روایتی نبوی آمده است: «قالَ رَسولُ اللهِ- صَلّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ: "مَن عَرَفَ اللهَ وَ عَظَّمَهُ، مَنَعَ فاهُ مِن الکَلامِ وَ بَطنَهُ مِن الطَّعامِ وَ عَفا نَفسَهُ بِالصّیامِ وَ القیامِ". قالوا: "بِآبائِنا وَ أُمَّهاتِنا یا رَسولَ اللهِ! هٰؤُلاءِ أَولیاءُ اللهِ؟". قالَ: "إِنَّ أَولیاءَ اللهِ سَکَتوا، فَکانَ سُکوتُهُم ذِکراً وَ نَظَروا، فَکانَ نَظَرُهُم عِبرَةً وَ نَطَقوا، فَکانَ نُطقُهُم حِکمَةً وَ مَشَوا، فَکانَ مَشیُهُم بَینَ النّاسِ بَرَکَةً. لَو لا الآجالُ الَّتی قَد کُتِبَت عَلَیهِم، لَم‌تَقِرَّ أَرواحُهُم فی أَجسادِهِم خَوفاً مِن العَذابِ وَ شَوقاً إِلی الثَّوابِ"». براساس مضمون این روایت، کسی که خدا را بشناسد و به عظمتش پی ببرد، نفس خود را با افراط در غذاخوردن و ‌سخن‌گفتن خسته نمی‌کند و درعوض، به نمازگزاردن و روزه‌داری اهتمام می‌ورزد. چنین انسانی ازنظر پیامبر- صَلّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ- درزمرۀ اولیاءالله قرار دارد و سکوت، سخن‌گفتن، نگاه‌کردن و راه‌رفتن او چیزی فراتر از این حالت‌ها در انسان‌های عادی است. حال، در یکی از فرازهای دعای شریف ندبه که در روز جمعه برای استغاثه به پیشگاه امام زمان- عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّریف- و طلب یاری از ایشان می‌خوانیم، عرض می‌کنیم: «أَینَ وَجهُ اللهِ الَّذی إِلَیهِ یَتَوَجَّهُ الأَولیاءُ؟» و با این سؤال درواقع، آن حضرت را که تنها «وجه الله» روی زمین و موردتوجه اولیاءالله هستند، می‌جوییم. منظور از «اَلأَولیاء»، همان کسانی است که در روایت نقل‌‌شده از نبی اکرم- صَلّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ- اوصافشان را مشاهده کردیم. این افراد همواره به وجود شریف صاحب‌الزمان- أَرواحُنا فِداه- به‌عنوان «وجه الله» توجه دارند و بنابراین، اگر کسی بخواهد به چنین مقامی برسد، باید همواره به حضرت قائم- سَلامُ اللهِ عَلَیهِ- به‌عنوان «وجه الله» توجه داشته باشد؛ به دیگر سخن، رسیدن به مقام اولیاءاللهی باید از مسیر توجه به «وجه الله»، یعنی وجود گرانقدر حضرت ولیِ عصر- عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّریف- محقق شود. توجه به آن حضرت باید ازنوع ذهنی، قلبی، زیارتی، نیتی و رفتاری باشد که مجموعاً سامانۀ انتظار مهدوی را شکل می‌دهد. توجه به «وجه الله»، حقیقت توحید و اخلاص است و باید محوری‌ترین حادثۀ زندگی کسی باشد که خود را درزمرۀ اولیاءالله معرفی می‌کند.