در جلد پنجاه‌ویکم از بحار الأنوار به‌نام کتاب الحجة، دو خبر بسیار مهم بدین شرح دربارۀ امام زمان- عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّریف- نقل شده است:
الف) امام صادق- علیه السّلام- از پیامبر- صَلّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ- نقل کرده است: «طوبیٰ لِمَن أَدرَکَ قائِمَ أَهلِ‌بَیتی وَ هُوَ مُقتَدٍ بِهِ قَبلَ قیامِهِ یَأتَمُّ بِهِ وَ بِأَئِمَّةِ الهُدیٰ مِن قَبلِهِ وَ یَبرَأُ إِلی اللهِ مِن عَدُوِّهِم! أُولئِکَ رُفَقائی وَ أَکرَمُ أُمَّتی عَلَیَّ». این خبر، ناظر به درک امام عصر- أَرواحُنا فِداه- در دوران غیبت ایشان است. منظور از درک در این خبر، لزوماً به‌دنبال امام دویدن و جست‌وجوکردن ایشان با چشم سَر نیست و اصولاً دیدن آن حضرت در عصر غیبت، وظیفۀ ما انسان‌های عادی محسوب نمی‌شود. رسول اکرم- صَلّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ- مسیر درک امام زمان در دوران غیبتشان را بدین صورت مشخص کرده‌اند: اقتدا به ولیِ عصر- علیه السّلام- در دوران غیبت ایشان؛ خود را مأموم آن حضرت و معصومان قبل‌از ایشان دانستن در تمام حوزه‌ها و برای همه چیز؛ تبرّی از دشمنان اهل‌‌بیت- علیهم السّلام.
ب) امام باقر- علیه السّلام- از پیامبر- صَلّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ- نقل کرده است: «طوبیٰ لِمَن أَدرَکَ قائِمَ أَهلِ‌بَیتی وَ هُوَ یَأتَمُّ بِهِ فی غَیبَتِهِ قَبلَ قیامِهِ وَ یَتَوَلّیٰ أَولیائَهُ وَ یُعادی أَعدائَهُ! ذاکَ مِن رُفَقائی و ذَوی مَوَدَّتی وَ أَکرَمِ أُمَّتی عَلَیَّ یَومَ القیامَةِ». در این خبر، دوران غیبت ولیِ عصر- عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّریف- موردنظر است و مسیر درک آن حضرت بدین شرح تعیین شده: مأمومیت به حجت‌الله در دوران غیبتشان که مشخصاً یعنی تولّی به دوستان و دشمنی با دشمنان ایشان. شایان ذکر است که ادراک وجود امام، لزوماً به‌معنی زندگی‌کردن در دوران حیات ایشان و رؤیتشان با چشم سَر نیست. چه بسا افرادی که به‌رغم معاصربودن با امامی به درک وجود ایشان نایل نشده‌اند؛ برعکس کسانی که علی‌رغم زندگی‌کردن در عصر غیبت، وجود امام را به‌معنای واقعی کلمه درک کرده‌اند؛ زیرا درک امام، مقوله‌ای وابسته به رفتار است؛ نه موقوف به چشم، و طوباویت، مشخصاً پاداشی است که دراِزای ادراک به فرد داده می‌شود.