دیگر وصفی را که در پایان دعای گرانقدر نقل‌شده از امام رضا- علیه السّلام- دربارۀ وجود مقدس امام زمان- عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّریف- آمده است، در این فراز می‌توان یافت: «فَإِنَّهُ عَبدُکَ الَّذی إِستَخلَصتَهُ لِنَفسِکَ وَ إِرتَضَیتَهُ لِنُصرَةِ نَبیِّکَ وَ إِصطَفَیتَهُ بِعِلمِکَ». مفهوم استخلاص که در اینجا ذکر شده، عبارت است از فرایند و سازوکاری برای دستیابی به خلوص و ارزشمندیِ نهایی؛ درست مانند طلایی که در کوره گداخته می‌شود تا به نهایت خالص‌بودن و بالاترین عیار برسد. به همین صورت، خداوند متعال به‌عنوان مستخلِص تمام مخلوقات خویش، حضرت صاحب‌الزمان- أَرواحُنا فِداه- را به بیشترین میزان استخلاص فرموده و به بالاترین عیار بندگیِ خویش رسانده است. این مقام و عظمت را فقط خدا و حجت او می‌توانند درک کنند و ما انسان‌های عادی از تصورکردن آن، ناتوانیم؛ از این روی نباید اجازه دهیم افکار و موهومات بی‌اساس دربارۀ وجود شریف آن امام والامقام به قلب و جانمان راه یابد و گمراهمان کند. حضرت قائم- سَلامُ اللهِ عَلَیهِ- به‌سبب برخورداری از این جایگاه والا شایستگیِ نصرت پیامبر- صَلّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ- و درواقع، نصرت همۀ انبیا- عَلَیهِم السّلام- و تمام سامانۀ خلقت را دارند. حال که به چنین معرفت ژرفی دست یافتیم، باید ظهور و فرج این امام عالی‌قدر را از درگاه الهی تمنا کنیم و این طلب و تقاضا را توفیق و سعادتی بی‌مانند برای خویش بدانیم. اهل‌بیت- عَلَیهِم السّلام- در کلامشان تصویر واقعی حجت‌الله- أَرواحُنا فِداه- را به ما نشان می‌دهند تا ازرهگذر شناخت صحیح آن حضرت، منتظران راستینشان باشیم.
امام رضا- علیه السّلام- در ادامۀ وصف امام عصر- عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّریف- می‌فرمایند: «وَ بَرَّأتَهُ مِن العُیوبِ وَ أَطلَعتَهُ عَلی الغُیوبِ». این فراز نشان‌دهندۀ آن است که وجود شریف ولیِ عصر- سَلامُ اللهِ عَلَیهِ- از هر نقص و عیبی پاک و مبراست و بنابراین، ارادۀ خداوندی بر آن قرار گرفته که ایشان از تمام اسرار غیب اطلاع داشته باشند. حال که به چنین واقعیت ارزشمندی وقوف یافتیم، باید بیش‌از پیش، خواهان نشستن برسر سفرۀ غیب‌دانیِ حجت‌الله- علیه السّلام- باشیم و خود را به دریای بی‌پایانِ رحمت ایشان بسپاریم.