جلسۀ شصت و چهارم: شرح نهج البلاغه

نامۀ 31 نهج البلاغه از مشهورترین نامه‌های این کتاب گرانقدر است که موردتوجه خاص شارحان واقع شده و دارای آموزه‌های کاربردی و ارزشمند برای همگان است. این نامه را امیر مؤمنان- علیه السّلام- خطاب به امام حسن مجتبی- علیه السّلام- و به‌قولی محمد حنفیه نگاشته و در آن، خود را پدری با این ویژگی‌ها معرفی کرده‌اند: فناشونده و غیرماندگار، اقرارکننده به گذر عمر و پذیرندۀ این واقعیت، پشت‌سرگذارندۀ عمر و دارندۀ فرصت نه‌چندان زیاد، زمین‌خوردۀ روزگار، نکوهندۀ دنیا، به‌زودی ازدنیارونده، رخت‌‎‌بربندنده و کوچ‌کننده از این جهان؛ سپس این اوصاف را درخصوص مخاطب نامۀ خویش آورده‌اند: جوانی پر از آرزوهایی که قرار نیست به همۀ آن‌ها برسد، طی‌کنندۀ راهی که گذشتگان رفتند، درمعرض بیماری‌ها، گروگرفته و چرخانده‌شده به‌دست روزگاران، آماج مصیبت‌ها، بندۀ دنیا، تاجر کالای پوچی، بدهکار آرزوهایش، اسیر مرگ، قسم‌خوردۀ همّ‌وغمّ‌هایش، همسایۀ احزان، نشانِ قرارگرفته روبه‌روی سختی‌ها، برزمین‌افتادۀ خواسته‌هایش و سرانجام، جایگزین اموات. پس‌از آن، قدری دربارۀ خود سخن گفته و دلیل نگارش نامه برای مخاطبشان را شرح داده‌اند.