جلسۀ شصت و دوم: شرح نهج البلاغه

حکمت عبارت است از هر چیزی که در دنیا و آخرت به‌صلاح انسان باشد و موجب رشد او شود. ازمنظر امیر مؤمنان- علیه السّلام- حکمت که یکی از مصادیق آن،، علم است، گم‌شدۀ انسان مؤمن محسوب می‌شود و بنابراین، او باید همواره درصدد دست‌یافتن به آن باشد؛ زیرا می‌تواند حکمت را در مسیر مصلحت خویش به‌کار گیرد و با استفاده از آن رشد کند. مولای متقیان- علیه السّلام- علم را «سلطان» در معنای ذکرشده در سورۀ مبارکۀ الرحمان دانسته و معتقدند هرقدر این علم، سالم‌تر، صحیح‌تر و دارای پیوند قوی‌تر با دین، حجت‌الله و ملکوت باشد، سلطانیت آن بیشتر خواهد بود. یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های عصر ظهور امام زمان- عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّریف- ظهور دانش در معنای واقعی آن در این دوران است. انسان تا زمانی که در این جهاان زندگی می‌کند، باید در کسب علم بکوشد و تمام همت خویش را بدین منظور صرف کند. علمی که هریک از ما باید درصدد به‌دست‌آوردنش باشیم، تابع مصالح، وظایف و نیازهایمان است و بر این اساس، درخصوص انسان‌های مختلف، معانی متفاوت می‌یابد. یکی از مهم‌ترین مبانی کسب علم، آن است که اصولاً در این جهان، چیزی به‌نام علم حرام نداریم و در بدترین حالت، ممکن است علم را در مسیر حرام به‌کار گیریم؛ بنابراین، هر علمی را می‌توان در مسیر مصلحت به‌کار گرفت و با استفاده از آن رشد و تعالی یافت.