جلسۀ شصت و ششم: شرح نهج البلاغه

در ادبیات دینیِ ما واژۀ «قلب»، کاربردی گسترده دارد. در قرآن کریم، گاه این واژه به‌معنای عقل به‌کار رفته؛ اما در بسیاری از موارد مانند این نامۀ گرانقدر مولای متقیان- علیه السّلام- قلب عبارت از تمام وجود انسان و روح و جان اوست. در این معنا هریک از ما انسان‌ها باید قلب خویش را مدیریت کنیم تا سلیم باشد و دچار سُقم (بیماری) نشود. مهم‌ترین مسئله‌ای که در این حوزه باید به آن بپردازیم، حیات قلب است. برای زنده‌کردن قلب‌هایمان می‌توانیم از موعظه‌ها استفاده کنیم که در تعریفی مختصر و مفید عبارت‌اند از مجموعۀ سخنان الهی‌ای که ناظر و خطاب به ما انسان‌ها هستند. این مجموعۀ گسترده، کلمات خدا و حجت‌الله و نیز پیام‌های طبیعت (آیات آفاقی) را دربر می‌گیرد. موعظه‌ها به چهار دستۀ کتبی، صوتی، معنوی و عینی (حقیقی) تقسیم می‌شوند. بهترین راه برای زنده‌کردن قلب، پیونددادن آن با معنای حقیقی موعظه و به بیان روشن‌تر، وجود مقدس حجت‌الله است.