جلسۀ پنجاه و دوم: شرح نهج البلاغه

دین‌داریِ انسان مؤمن باید هدفمند باشد؛ نه اینکه برایش به‌صورت عادتی تکراری درآید. نوافلی که ما مسلمانان به‌جای می‌آوریم، درخدمت واجبات هستند و باید موجب تقربمان به خداوند متعال شوند. برای تحقق‌یافتن این هدف باید در به‌جای‌آوردن نوافل، قواعدی را رعایت کنیم. مفهوم نوافل (درمقابل فرایض به‌معنای رفتارهای اصل و پایه)، همۀ مستحبات (رفتارهای دکوری و آویزه)، اعم‌از فقهی، اخلاقی، اعتقادی و اجتماعی را دربر می‌گیرد. نوافل نباید ما را از واجبات دور کنند و به آن‌ها آسیب برسانند؛ زیرا اهمیتشان کمتر از واجبات است و بیش‌ازحد پرداختن به آن‌ها موجب می‌شود اساس و اصل را ازدست بدهیم. بهترین منابع برای تعیین مهم و اهمّ درحوزۀ واجبات و مستحبات و به‌طور کلی، در تمام امور زندگی‌مان عقل و وحی هستند که با استفاده از آن‌ها می‌توانیم وظایف و هدف‌های اصلی خویش در زندگی را بشناسیم و بر آن‌ها متمرکز شویم؛ مثلاً فردی که همسر و پدر یا مادر است، باید در وهلۀ نخست، به وظایف همسرانه و پدرانه یا مادرانه‌اش بپردازد و اموری همچون حضور در مجالس مذهبی و به‌جای‌آوردن مستحبات گوناگون را در اولویت بعدی قرار دهد. پرداختن به فرعیات و بازماندن از امور اصلی باعث می‌شود همان امور فرعی نیز خیر و برکتی برای انسان نداشته باشند.