جلسهٔ هشتاد و هشتم: شرح نهج البلاغه

زندگی ما انسان‌ها براساس عقایدمان پیش می‌رود؛ نه مبتنی‌بر مهارت‌هایمان. یکی از مهم‌ترین موضوعاتی که باید به آن باور داشته باشیم، این است که همان کسی که ما را می‌میرانَد، ما را زنده می‌کند و به دیگر سخن، تمام زندگی و مرگمان با ذات مقدس الهی پیوند دارد. این باور بنیادین برای ما اعتماد و ضمانتی محکم را ایجاد می‌کند که براساس آن خواهیم توانست با گام‌های استوار در مسیر زندگی پیش برویم. پروردگار یکتا خالق و مصوٍّر ما انسان‌هاست؛ بنابراین، از تمام مصلحت‌های ما و همۀ جزئیات وجودمان آگاهی کامل دارد و تنها مرجعی است که عمل‌کردن به فرمان‌هایش سعادت و موفقیت ما در دو جهان را تضمین می‌کند. انبیای عظام و ائمۀ اطهار- علیهم السّلام- به‌عنوان خلفا و حجت‌های الهی، این فرمان‌ها را به ما ابلاغ می‌کنند و برای هدایت‌کردنمان باید از علم، عصمت و شفقت برخوردار باشند. خداوند متعال، مُفنی و مُعید ما انسان‌هاست؛ بدان معنا که پس‌از وفاتمان دوباره ما را به این دنیا بازمی‌گردانَد و تمام امورمان به دست ذات یگانۀ اوست. رجعت ما به این جهان بعداز مرگمان ازنوع عام است که پس‌از ظهور و فرج امام عصر- أَرواحُنا فِداه- محقق می‌شود و نباید مضمون آیات بیانگر این رویداد را با آنچه در روز قیامت اتفاق می‌افتد، اشتباه گرفت. زندگی ما انسان‌ها چهار بخش دارد: خوشی‌ها، آزمون‌ها، جزاهایی که در معاد می‌بینیم و برخی خواست‌های خدا که از آن‌ها آگاه نیستیم.