جلسهٔ هشتاد و ششم: شرح نهج البلاغه

نخستین گام در انجام‌دادن هر کاری استعانت (یاری‌خواستن) از خداوند متعال است. ما شیعیان برای دستیابی به هدف‌هایمان در مسیر زندگی، علاوه‌بر کوشش به توفیق نیاز داریم که باید آن را از پروردگار یکتا دریافت کنیم تا از این رهگذر، تلاش‌هایمان به نتیجۀ مطلوب برسند. توفیق، لطف خداست و درصورت برخورداری از آن، سریع‌تر و راحت‌تر از دیگران به هدف‌هایمان خواهیم رسید. نقطۀ مقابل توفیق، خذلان است که درنتیجۀ آن، فرد به‌رغم تلاش فراوان به نتیجۀ موردنظرش نمی‌رسد. از مهم‌ترین عوامل افزایش‌دهندۀ توفیقات فرد می‌توان دعاهای دیگران و به‌ویژه والدین درحق وی و رسیدگی او به مردم را برشمرد. از آن سوی، شکستن قلب انسان‌ها سبب می‌شود شخص توفیقات خود را ازدست بدهد و به سعادت نرسد. در فرایند دین‌شناسی و دین‌پژوهی باید از شائبه‌ها بپرهیزیم؛ زیرا باعث می‌شوند دچار شبهه و گمراهی شویم. محل قرارگرفتن دین، نه مغز، فکر و ذهن، بلکه مشخصاً قلب (روح و عقل) ماست که درنتیجۀ ورود دین به آن، صفا و خشوع خواهد یافت. دین لزوماً با علایق، سلایق، منافع و مطامع ما جمع نمی‌شود؛ بنابراین، برای قرارگرفتن درزمرۀ دین‌داران باید دین را بر خواسته‌هایمان اولویت دهیم؛ نه اینکه بخش‌هایی از دین را که با خواسته‌های ما سازگاری ندارند، بپوشانیم. کسی که درصدد دستیابی به حقیقت دین باشد، اهل خبط (اشتباه) و خلط (آمیختن حق و باطل) نیست.