جلسهٔ دوازدهم: تجربه‌های زندگی مهدوی

محمد بن جریر طبری صغیر در کتاب دلائل الإمامة نقل کرده است که یکی از شیعیان به‌نام علی بن ابراهیم بن مهزیار اهوازی در عصر غیبت کبرای امام عصر- أَرواحُنا فِداه- هنگامی‌که در مدینه، مناسک حج را به‌جای می‌آورد، آن حضرت را جست‌وجو کرد؛ ولی هیچ نشانی از ایشان نیافت و بدین سبب، اندوه فراوان، وجودش را فراگرفت تا اینکه درنهایت، توسط یکی از کارگزاران صاحب‌الزمان- سلام الله علیه- به خیمۀ ایشان تشرُّف یافت و سعادت زیارتشان را به‌دست آورد. آن حضرت در این ملاقات، مشخصاً سه علت را برای توفیق‌نیافتن شیعیان به دیدارشان برشمردند: مال‌اندوزی، ستم‌کردن به ضعفای مؤمنان و قطع رَحِم. براساس این کلام امام می‌توان نتیجه گرفت که همۀ امور ما شیعیان، اعم‌از فعالیت‌های اقتصادی، نوع پیوندمان با ضعفای مؤمنان و چگونگی رفتار ما با ارحام خویش برای ایشان اهمیت بسیار زیاد دارد. حجت‌الله از هرکدام از ما متناسب با جایگاه، نقش‌ها و وظایفمان، تحقق‌بخشیدن زندگی مهدوی را انتظار دارند که زیارت‌ها، جلسات و مناسک مهدوی، تکمیل‌کننده‌های آن هستند؛ به دیگر سخن، بدون این سبک زندگی، دیگر فعالیت‌هایی که در ارتباط با آن امام والامقام انجام می‌دهیم، هیچ حاصلی برایمان نخواهد داشت. حضرت قائم- صلوات الله علیه- استغفار شیعیان درحق یکدیگر را عاملی مهم در رهایی‌یافتن آنان از تبعات این غفلت برشمرده و اذعان داشته‌اند لازمۀ تقرب به وجود شریفشان نه ادعای صِرف و پرداختن به ظواهر، بلکه فراتر از آن، مطابقت‌داشتن اقوال و افعال مؤمنان با یکدیگر است.