جلسۀ چهل و چهارم: شرح نهج البلاغه

ما انسان‌ها باید دربرابر سختی‌ها و مشکلات گوناگونی که درطول زندگی برایمان پیش می‌‌آید، مقاوم و تاب‌آور باشیم؛ زیرا براساس قاعده‌ای کلی، مشکلات انسان هرقدر هم سخت و پیچیده باشند، از خودِ او بزرگ‌تر نیستند؛ بنابراین، هرگز نباید به‌جای تلاش برای مدیریت و حل‌کردن مشکلات رهایشان کنیم و از آن‌ها دور شویم. برای خداوند متعال و حجت‌الله بسیار مهم است که ما انسان‌ها مسائل و مشکلاتمان را بپوشانیم و آن‌ها را ابراز نکنیم؛ مگر نزد کسی که می‌تواند برای حل آن‌ها به ما کمک کند یا فردی که می‌خواهیم از ما عبرت بگیرد؛ چون همین کتمان‌کردن، یکی از عناصر اصلیِ مقاومت و تاب‌آوری است. از آن سوی، خوبی‌ها را نیز نباید نزد همگان جار زد. در بسیاری از مواقع، گذر زمان، مشکل را حل می‌کند؛ درست مانند آنکه گلولۀ برفی‌ای به‌تدریج در دستانمان آب شود. امیر مؤمنان- علیه السّلام- از شیعۀ ناله‌کننده بیزار است؛ زیرا هرگونه آه‌وناله، شکایت، گله و درددل نزد دیگران هنگام بروز مشکل، نه‌تنها به انسان هیچ کمکی نمی‌کند؛ بلکه موجب ازبین‌رفتن آبرو و عزت‌نفس او نیز می‌شود؛ البته بنابه مصالحی، مشخصاً مادران باید از تمام مسائل فرزندانشان در دوران تحصیل در مدرسه آگاهی داشته باشند؛ ولی پس‌از ازدواج فرزندان، درددل‌کردن آنان نزد والدین خویش درخصوص زندگی مشترک و عیوب همسرانشان اکیداً ممنوع است و پدر و مادر آگاه، کسانی هستند که به فرزند خود اجازه ندهند مسائل خانوادگی‌اش را برای آن‌ها بازگو کند.