در این جلسات، برمبنای کلام وحی و آیات و احادیث، بر وظایف مادر در کانون خانواده متمرکز می‌شویم تا از این رهگذر، خانواده و جامعۀ بهتری داشته باشیم. مادران واقعی و ارزشمند، بانوانی هستند که هم وظایف مادرانۀ خود را به‌خوبی می‌شناسند و هم آن‌ها را درست، دقیق و کامل انجام می‌دهند. در این مسیر، وی می‌تواند از مادریاران کمک بگیرد؛ ولی آنان هرگز جای خالی او را برای فرزندش پر نمی‌کنند. مادران باید فرزندان خویش را امانت‌های الهی و برگه‌هایی امتحانی ازجانب خداوند متعال بدانند. نگاه درست مادر به مقولۀ مادری، موجب می‌شود وی در این مسیر، گام‌هایی درست و استوار بردارد. مهم‌ترین اولویت مادر، تربیت فرزندان و ایفاکردن وظایف مادرانه‌اش است و کارهای دیگر در مراتب بعدی قرار می‌گیرند. معیار تعیین تقوای مادر، میزان اهتمام وی در ایفاکردن نقش مادرانه است و بر این اساس می‌توان عملکرد مادران را ارزشیابی کرد. ازجمله مهم‌ترین لازمه‌های مادری می‌توان باورمندی، بلنداندیشی، بلندهمتی و شکرگزاری به درگاه خداوند متعال را نام برد. مادری‌کردن بدون وقت‌گذاری صحیح و کافی تحقق نمی‌یابد. مادر برای مدیریت‌کردن زمان و فعالیت‌هایش باید امور خود را بر دو بخش «ما یعنی» و «ما لایعنی» تقسیم کند و مشخصاً در وهلۀ نخست، بر دستۀ اول متمرکز باشد. تأمین و حفظ سلامت جسمی، روحی و روانی فرزندان از وظایف مهم مادر است که در انجام‌دادن آن باید اهتمام اساسی داشته باشد. مادران براساس میزان اهتمام یا کوتاهی در ایفاکردن وظایفشان به دو دستۀ ذاکر و غافل تقسیم می‌شوند و مشخصاً باید فراتر از مواظبت و مراقبت از فرزندان، به مبادرت آنان اهتمام ورزند. نقطۀ شروع وظایف مادرانه، دوران جنینیِ فرزند یا حتی مدتی پیش‌از آن است. مادر عاقل در تأمین و حفظ سلامت روانیِ فرزندش اهتمام اساسی دارد و بدین منظور، ویژگی‌های روانیِ مثبت را در وجود خویش رشد می‌دهد. برخورداریِ فرزند از روان سالم، مستلزم داشتن ویژگی‌هایی است که اساس تربیت روانیِ او محسوب می‌شوند. تأثیر و نقش محیط در تربیت روانیِ فرزندان، بسیار چشمگیر است. آگاهی مادر از سِیر رشد فرزندش در دوره‌های گوناگون زندگی او ضرورتی انکارناپذیر دارد و بی‌تردید، روان‌شناس اصلی در مقولۀ رشد و تربیت فرزند، مادر اوست. مادری در تعامل با فرزندش موفق است که عدالت روشی، عدالت در سهم و عدالت در آموزش داشته باشد. یکی از نقش‌های مهم مادر در تعامل با فرزندانش آموزش‌دهیِ درست و عادلانۀ آداب، دین، علم و مهارت‌ها به آنان است. مادران را براساس میزان وقت، فکر و توانی که به تربیت فرزندان اختصاص می‌دهند، بر دو دستۀ کافی و کامل می‌توان تقسیم کرد. مادر کامل به‌سبب افراط در انجام‌دادن وظایف مادرانه‌اش دچار کاستی‌های چشمگیر است. مادر برای مدیریت‌کردن زمان و وظایف خویش به تواناییِ تفکر برای حل مسئله نیاز دارد تا بتواند در کوتاه‌ترین زمان، بهترین و دقیق‌ترین تصمیم را اتخاذ و براساس آن عمل کند. در این حوزه، او می‌تواند تغییرهایی در دایرۀ زمانی‌اش ایجاد کند یا اساساً اولویت‌بندی‌اش را موقتاً تغییر دهد. نخستین و مهم‌ترین اولویت مادر، همسر و فرزندانش هستند و پس‌از آن، وی می‌تواند با استفاده از زمان‌بندی‌ای منظم و حساب‌شده به امور دیگر بپردازد. درمان مشکلات روحی و روانی مادر، و دستیابی او به نشاط و حال خوب، موجب می‌شود وی در به‌جای‌آوردن وظایف مادرانۀ خویش موفق باشد و تربیت روانیِ فرزندانش را به‌نحو احسن انجام دهد. مادر به‌شرط استفاده از تدبیرها و تمهیداتی می‌تواند با حفظ شغل خود، وظایف مادرانه‌اش را نیز انجام دهد.
جلسۀ اول
بهشت، زیر پای مادرانی است که وظایفشان را به‌درستی بشناسند و دقیق و کامل انجام دهند؛ نه بانوانی که صرفاً فرزندی را به دنیا آورده باشند. والدین و در اینجا مشخصاً مادران وظیفه‌ناشناس و بی‌مسئولیت، مشمول عاقّ فرزندان خواهند شد.
جلسۀ دوم
بهترین منبع برای دریافت مبانی مادری، آموزه‌های دین است. هیچ کسی نمی‌تواند به‌جای مادر، وظایف او را درقبال فرزندانش انجام دهد. فرزند، امانت الهی و برگۀ امتحانی‌ای است که خداوند متعال دراختیار والدین می‌گذارد.
جلسۀ سوم
مادر باید نگاه راهبردیِ درستی به مقولۀ مادری داشته باشد، از رویکردهایی افراطی همچون فمینیسم بپرهیزد و با خرسندی و طیب خاطر، وظایفش را انجام دهد. مهم‌ترین اولویت مادر، تربیت فرزندان اوست. مادریاران نمی‌توانند جای مادر را برای فرزندانش پر کنند.
جلسۀ چهارم
مادران براساس نوع تفکر و نگرش دربارۀ مادری، وظایفشان را به شکل‌های مختلف انجام می‌دهند و معیار ارزشیابی آنان میزان اهتمامشان به وظایف خویش است. از مهم‌ترین لازمه‌های مادری می‌توان باورمندی به وظایف، شکرگزاری، بلنداندیشی، بلندهمتی و آگاهی را برشمرد.
جلسۀ پنجم
انجام‌دادن وظایف مادری به‌نحو احسن، مستلزم وقت‌گذاری کافی و صحیح ازجانب مادر است. امور گوناگون مادران را بر دو بخش «ما یعنی» و «ما لایعنی» می‌توان تقسیم کرد.
جلسۀ ششم
مادر متدین باید به وظایف خویش درقبال فرزندانش باور قلبی داشته باشد و این وظایف را مهم‌ترین نقش و مسئولیت خود بداند. تأمین و حفظ سلامت جسمی، روحی و روانی فرزندان از مهم‌ترین وظایف مادر است.
جلسۀ هفتم
وظایف مادرانه باید در زمان صحیح آن‌ها انجام شوند تا بهترین نتیجه به‌دست آید. بهترین نقطۀ شروع برای انجام‌دادن این وظایف، دوران جنینی یا حتی مدتی قبل‌از شروع این دوران است.
جلسۀ هشتم
مادر در تربیت روانیِ فرزند خویش، نقشی بسیار مهم دارد که ازنوع بدل‌بردار نیست. فرزند دارای روان سالم، ویژگی‌هایی دارد که مادر، آن‌ها را در وجودش تحقق می‌بخشد.
جلسۀ نهم
از زمان تولد تا 21سالگی فرزندان، مادر نقشی اساسی در رشد جسمی، روحی و روانی آنان ایفا می‌کند. گاه مادر باید اجازه بدهد فرزندش قدری از او فاصله بگیرد و دور شود تا به‌نحو احسن رشد کند.
جلسۀ دهم
مادری در تربیت روانیِ فرزندانش موفق است که عادل باشد. عدالت مادر در تعامل با فرزندان، در سه حوزۀ روش، سهم و آموزش نمود می‌یابد. نقطۀ شروع اهتمام یک بانو به وظایف مادرانۀ خویش، دوران جنینیِ فرزند اوست.
جلسۀ یازدهم
مادر، آموزگار فرزندان است و باید چهار حوزۀ آداب، دین، علم و مهارت‌ها را به‌گونه‌ای عادلانه به آنان بیاموزد.
جلسۀ دوازدهم
مادر باید شیوۀ درست آموزش‌دهی به فرزندانش را بداند. مادران کافی با علم به وظایفشان، آن‌ها را به‌میزان متعادل انجام می‌دهند؛ حال آنکه مادران کامل در به‌جای‌آوردن وظایف خود افراط می‌کنند.
جلسۀ سیزدهم
تواناییِ تفکر برای حل مسئله، لازمۀ مدیریت‌کردن زمان و وظایف مادر است. مادر پس‌از انجام‌دادن وظایف اصلی خویش می‌تواند به دیگر امور بپردازد.