جلسهٔ دهم: تجربه‌های زندگی مهدوی

کار اصلی فردی که همواره دغدغۀ امام زمان- أَرواحُنا فِداه- را در سر و جان دارد، احیای نام مبارک آن حضرت و فعالیت‌کردن برای ایشان به شکل‌های گوناگون است؛ زیرا این شخص در هر جایگاهی قرار داشته باشد، خود را سرباز امام عصر- سلام الله علیه- و ایشان را مولای خویش می‌داند و نشانه‌های چنین نگرشی را در جای‌جای زندگی او به‌روشنی می‌توان مشاهده کرد. یکی از افراد موفق در این مسیر، میرزای شیرازی بود که دوران حضورش در سامراء و اهتمام او به مدیریت حوزۀ علمیۀ فعال در این منطقه را می‌توان نقطه‌عطفی در پدیدآمدن تک‌نگاری‌هایی دربارۀ صاحب‌الزمان- عَجَّلَ اللهُ تَعالیٰ فَرَجَهُ الشَّریف- به‌شمار آورد؛ زیرا در آن زمان، خود این شخص و اصحاب و شاگردانش تعداد زیادی کتاب تک‌نگاری مستقل درباب حضرت ولیِ عصر- صلوات الله علیه- نوشتند و به جامعۀ شیعی عرضه کردند؛ همچنین آثار متعددی در این حوزه با توجه و عنایت میرزای شیرازی پدید آمدند که خود اهمیت فراوان دارند؛ البته این اثرگذاری از حدومرز امور علمی، فراتر می‌رود و در مسائل حاکمیتی و اجرایی نیز جلوه‌گر می‌شود؛ به‌طوری که مصداق بارز آن را در ماجرای اقدام بسیار مؤثر میرزای شیرازی به تحریم توتون و تنباکو برای مقابله با دشمن جامعۀ شیعیان می‌توان دید که در آن، استعمال این دو ماده به‌مثابۀ محاربه با آن امام والامقام دانسته شده است.