جلسهٔ هشتم: تجربه‌های زندگی مهدوی

به‌طور کلی، نوع جهان‌بینی هر فرد و نگرش او به مسائل گوناگون، رفتارهایش را تعیین می‌کند و بهترین منابعی که می‌توانیم جهان‌بینی صحیح را از آن‌ها بگیریم، عقل و وحی هستند؛ علاوه‌بر آن، طراحی صحیح جهان‌بینی و نگرش ما بر باورها و اخلاقیاتمان اثر مثبت می‌گذارد و در سراسر و شَراشِر وجودمان و مسئولیت‌های گوناگونی که در زندگی برعهده می‌گیریم، نقش حیاتی دارد. یکی از مسائل بسیار مهمی که در فرهنگ اسلام و مشخصاً جهان‌بینی مهدوی به آن سفارش فراوان شده، توجه و رسیدگی به یتیمان است؛ به‌گونه‌ای که احکام تکلیفیِ خمسۀ واجب، مستحب، حرام، مکروه و مباح، همگی با این ساحت، قابل انطباق هستند. در پیوند میان دو موضوع یتیمان و باور به مهدویت، امام صادق- علیه السّلام- در حدیثی فرموده‌اند جداییِ مؤمن از امام زمانش بسیار سخت‌تر است از یتیم‌شدن کودکی به‌سبب ازدست‌دادن پدر یا مادر خویش. این کلام نشان می‌دهد امام انسان مؤمن برای او جایگاهی همچون پدر و مادرش و بلکه فراتر از آنان دارد و جدایی مؤمنان از امام زمانشان به‌سبب غیبت او موجب یتیم‌شدن آنان می‌شود؛ بنابراین، همسر و فرزندان هر شخص یا دانش‌آموزان یک معلم درواقع، یتیمانی هستند که از امام خویش جدا مانده‌اند و حُسن رفتار او با آنان مصداق تامّ و بارز یتیم‌نوازی در این جهان به‌شمار می‌آید. دستاورد این نگرش والا و ارزشمند، تقرب به خداوند متعال و حجت اوست و براساس حدیث نبوی، فردی که «کافل الیتیم» باشد، همراه با رسول اکرم- صلّی الله علیه و آله- در بهشت خواهد بود.