جلسهٔ پنجم: تجربه‌های زندگی مهدوی

سید بن طاووس در بخشی دیگر از کتاب کَشفُ المَحَجَّةِ لِثَمَرَةِ المُهَجَة، خطاب به فرزندش نوشته است که به‌محض شنیدن خبر ولادت وی به شکرانۀ این نعمت برپای خاست و او را بندۀ متعلق به امام زمان- سلام الله علیه- قرار داد. در اینجا منظور از بندگی برای امام عصر- أَرواحُنا فِداه- اطاعت از ایشان و تعلق‌داشتن به آن حضرت است که درنتیجۀ آن، فرزند سید بن طاووس و به‌طور کلی، تمام ما شیعیان همواره در سایۀ لطف و عنایت آن امام والامقام خواهیم بود و به‌واسطۀ تفقد حجت‌الله، بلاهای فراوان از وجودمان دور و احسان‌های بی‌شمار، شامل حالمان خواهد شد؛ بنابراین، ما شیعیان باید در توجه به ساحت مقدس صاحب‌الزمان- عَجَّلَ اللهُ تَعالیٰ فَرَجَهُ الشَّریف- و ارادت خالصانه به ایشان چنان باشیم که مطلوب خالق یکتا و رسول اوست، خواسته‌های آن حضرت را بر نیازهای خویش مقدّم داریم، خاطر و دل و ذهنمان متعلق و متوجه به آن امام عظیم‌الشأن باشد و پیش‌از صدقه‌دادن و دعاکردن برای خود و عزیزانمان برای ایشان صدقه بدهیم و دعا کنیم.