جلسهٔ سوم: تجربه‌های زندگی مهدوی

سید بن طاووس در کتاب کَشفُ المَحَجَّةِ لِثَمَرَةِ المُهَجَة، در ادامۀ نامه‌ای که با موضوع مهدویت، خطاب به فرزند خویش و به‌طور کلی، تمام شیعیان نگاشته، نقل کرده است که زمانی برای آزمودن عیار اعتقاد یکی از مدعیان علاقه و ارادت به امام زمان- سلام الله علیه- او را با مطرح‌کردن این سؤال برسر دوراهی قرار داد: «فرض کن به تو بگویند تا وقتی آن حضرت ظهور نکرده‌اند، هر روز، مبلغ قابل توجهی پول حلال دریافت خواهی کرد؛ اما پس‌از ظهور ایشان، دیگر آن مبلغ برایت حلال نیست و نمی‌توانی آن را بگیری. حال دوست داری آن پول حلال در دوران غیبت به تو داده شود یا حجت‌الله ظهور فرمایند؟». از این موقعیت فرضی می‌توان برای سنجش صحت اعتقاد ما شیعیان در جامعۀ امروزی که پر از مسائل گوناگون است و ابلیس نیز با ترفندهای مختلف برای فریفتن و گمراه‌کردنمان می‌کوشد، بهره گرفت تا مشخص شود چقدر به امام عصر- أَرواحُنا فِداه- باور قلبیِ واقعی، استوار و خلل‌ناپذیر داریم و ظهور آن امام والامقام برایمان دارای اهمیت است. در این صورت، معلوم خواهد شد هرکدام از ما باور به مهدویت را به‌خاطر دستیابی به منافعمان ادعا و تبلیغ می‌کنیم یا اینکه واقعاً حسن‌نیت داریم و از عمق روح و جانمان ظهور ایشان را بالاترین اولویت و ارزش به‌شمار می‌آوریم. این آزمون به‌ظاهر ساده، بهترین فرصت است برای اینکه خود را محک بزنیم و یاد بگیریم با امام زمانمان بازی نکنیم و باور به وجود شریف ایشان را ابزاری برای رونق‌یافتن کار و زندگی خود قرار ندهیم. با استفاده از این تجربۀ زندگی مهدوی خواهیم توانست با نفس امّارۀ خویش و مکرهای شیطان رجیم لعین مقابله کنیم تا پاک و خالص شویم، حالات معنوی‌مان در ارتباط با آن حضرت، حلاوت یابد و تعجیل در فرج صاحب‌الزمان- عَجَّلَ اللهُ تَعالیٰ فَرَجَهُ الشَّریفَ- را صرفاً به‌خاطر وجود مقدس ایشان بخواهیم؛ نه برای دستیابی به اهداف و منافع گوناگون خودمان در این جهان.