جلسهٔ دوم: تجربه‌های زندگی مهدوی

یکی از عالمان و فقیهان برجسته و سرشناس شیعۀ امامیه در قرن‌های ششم و هفتم هجری قمری، رضی‌الدین سید علی بن موسی بن جعفر بن طاووس، معروف به سید بن طاووس است. وی آثاری ارزشمند تألیف کرد که ازجمله آن‌ها می‌توان اللُّهوف، الإقبال، فلاح السائل، و الأمان مِن أخطار الأسفار و الأزمان را نام برد. او ازطرف پدرش با سیزده واسطه به امام حسن مجتبی- علیه السّلام- و ازجانب مادرش نیز با شانزده واسطه به حضرت سیدالشهدا- سلام الله علیه- می‌رسد؛ بنابراین، به‌تعبیری ذوالحَسَبَین، یعنی برخوردار از شرافت سیادت حسنی و حسینی است. یکی از مهم‌ترین آثار سید بن طاووس، کَشفُ المَحَجَّةِ لِثَمَرَةِ المُهَجَة نام دارد که به‌لحاظ توجه به وجود مقدس امام عصر- أَرواحُنا فِداه- در قسمتی مهم از آن، دارای اهمیت فراوان است. در بخشی از این کتاب، مؤلف، فرزند خویش و به‌طور کلی، تمام خوانندگان را به آشتی (بازگشت) و درستی در معامله با خداوند متعال و رسول او و نیز حفظ و رعایت فرمان آنان دربارۀ ظهور امام زمان- علیه السّلام- سفارش کرده؛ زیرا معتقد است در جامعۀ عصر وی قول و فعل مردم با عقیدۀ آنان تفاوت دارد و کسی عملاً دغدغه‌مند تأخیر ظهور آن حضرت، عقب‌افتادن اصلاح اسلام، تقویت ایمان مسلمانان، و قطع ریشۀ کافران و ستمکاران نیست.