جلسهٔ هفتاد و سوم: شرح نهج البلاغه

در فرایند امر به معروف و نهی از منکر، معنای اصطلاحیِ «معروف» عبارت است از هرچه براساس دین و عقل، درست باشد؛ بنابراین، امر به معروف یعنی تلاش برای رسیدن و رساندن به آنچه درست است. ازمنظر امیرالمؤمنین- علیه السّلام- معروف باید برای ما شیعیان، مهم و معتبر باشد و همواره دیگران را به آن امر کنیم تا از این رهگذر، خودمان نیز از اهل معروف باشیم. درمقابل معروف، منکَر به‌معنای ناراستی، کژی، اِعوِجاج، پلشتی و رذالت است که براساس عقل و دین می‌توان آن را تشخیص داد. امیر مؤمنان- علیه السّلام- از ما شیعیان خواسته‌اند به هر شیوه‌ای که می‌توانیم، در دفع منکر بکوشیم و به دیگر سخن، دربرابر آن، منفعل نباشیم. شایان ذکر است که در ادبیات دینیِ ما علت تقدم‌بخشیدن «امر به معروف» بر «نهی از منکر»، رعایت حیا و ادب است؛ نه اولویت‌‌داشتن «امر به معروف» بر «نهی از منکر».