جلسهٔ چهارم: نان و نمک

یکی از روایات بسیار مهم در منابع امامیه، حدیث معراج است. معراج و رجعت، دو رویداد قابل توجه در ادبیات دینیِ ما شیعیان هستند که ازقضا هردوی آن‌ها مغفول واقع شده‌اند و بررسی‌شان ضرورت و اهمیت فراوان دارد. معراج به‌مثابۀ مبدأ، ماجرایی در ابتدای ظهور اسلام است و رجعت به‌منزلۀ مقصد، واقعه‌ای در انتهای اسلام. رسول اکرم- صلّی الله علیه و آله و سلّم- معراج‌های متعدد داشته‌اند و احادیث فراوانی دربارۀ این رویداد در دست داریم که یکی از مهم‌ترینشان در منابعی معتبر همچون أمالیِ شیخ صدوق و بحار الأنوار علامه مجلسی نقل شده است. در فرازی از این حدیث گرانقدر، خداوند متعال خطاب به نبی خویش می‌فرماید که زمین خود را به‌واسطۀ وجود یکی از حجج الهی که حضرت قائم- عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّریف- است، آبادان خواهد کرد. این آبادانی، زمانی تحقق می‌یابد که تربیت‌یافتگان مکتب صاحب‌الزمان- عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّریف- مؤمنانی مُسَبِّح، مُقَدِّس، مُکَبِّر، مُهَلِّل و مُمَجِّد خالق بی‌همتا باشند. همان‌گونه که مشاهده می‌کنیم، در حدیث شریف معراج، پایان این جهان، مشخص است و ما شیعیان درصورت علم‌یافتن به این موضوع، دیگر به‌دنبال دیدن ظلم‌ها، جُورها، سفاکی‌ها و فسادهایی که در سراسر عالَم، ساری و جاری هستند، افسرده، محزون، ناامید و زمین‌گیر نخواهیم شد. با توجه به آنچه گفتیم، مبحث مهدویت، دقیقاً و مشخصاً در توحید معنا می‌یابد و بُعد معرفت‌شناختی دارد؛ همچنین باور به آن، نگرشی دیگرگونه دربارۀ معاد را برای ما رقم می‌زند.