جلسۀ بیست و یکم: شرح نهج البلاغه

یکی از مسائل مهمی که انسان عاقل همواره باید به آن توجه داشته باشد، تنظیم میزان اعتماد و اتکا به نزدیکان، اعم‌از اعضای خانواده، دوستان و... در زندگی است. بهترین راهکار بدین منظور آن است که فرد، توقعاتش را براساس اعتقادات (محاسبات) خویش تنظیم کند تا از دیدن رفتارهای دیگران جا نخورَد و شگفت‌زده نشود. ازمنظر امیر مؤمنان- علیه السّلام- انتظارات ما از نزدیکانمان باید متعادل باشد و بیش‌ازحد به آنان اتکا نکنیم تا دچار مشکل نشویم. از آن سوی، اگر زمانی اقربای انسان موحد به او کم‌توجهی یا بی‌توجهی کنند، به‌خواست خداوند متعال، فرد یا افرادی که در مقایسه با آن اقربا در جایگاه ابعد قرار دارند، به وی توجه خواهند کرد. درواقع، در فرایند ارتباط ما با دیگران، پروردگار یکتا مسبب است و همۀ انسان‌ها، اعم‌از افراد دور و نزدیک، سبب به‌شمار می‌آیند. دیگر پیام قصار موردبحث، آن است که اگر نزدیکان فرد دچار مشکل اعتقادی، او را طرد و به حال خودش رها کنند، یقیناً افراد ناسالمی وی را به‌سمت خود جذب خواهند کرد و بدین ترتیب، سقوط این فرد، حتمی خواهد بود. والدین باید در تربیت فرزندان خویش به‌ویژه در دوران نوجوانی آنان به این مسئله توجه خاص داشته باشند تا مانع آسیب‌دیدنشان شوند.