جلسۀ چهاردهم: شرح نهج البلاغه

یکی از راهکارهای مؤثر برای دراَمان‌بودن از بغض، کینه و نیت‌های بد دیگران این است که ابتدا این امور منفی را از قلب خودمان پاک و دور کنیم تا در گام بعدی، از قلب دیگران نیز بیرون بروند؛ زیرا براساس ضرب‌المثل معروف «کلوخ‌انداز را پاداش، سنگ است»، با اطمینان کامل می‌توان گفت وقتی کسی از ما کینه به دل می‌گیرد، قطعاً خودمان در جایی با سخن یا رفتار نادرستمان بذر این کینه را در قلب او کاشته‌ایم و اکنون، درواقع، نتیجۀ آن سخن یا رفتار نادرست به ما بازمی‌گردد. کینه و بغض، صفت فعل هستند؛ چون مشخصاً در افعال ما نمود می‌یابند. وقتی بغض و کینه به فرد دیگری را در قلبمان پنهان می‌کنیم، این بغض و کینه به‌صورت انرژی منفی به قلب او انتقال می‌یابد و بنابراین نباید از وی توقع داشته باشیم با ما خوش‌رفتاری کند. فرایند کینه‌زدایی از قلب باید در رفتار ما نمودِ عینی داشته باشد و آشکارا دیده شود؛ نه اینکه صرفاً بگوییم از طرف مقابلمان کینه‌ای در دل نداریم.