جلسۀ نهم: شرح نهج البلاغه

برای تعیین اختلاف درجات اعمال گوناگون می‌توان از دو شاخص استفاده کرد: نخست، ماندگاریِ اعمال یا ازبین‌رفتن آن‌ها؛ دوم، بلندی یا کوتاهی اعمال. عملی ماندگار است که مشخصاً دارای اجر (ثمرۀ فؤاد) باشد؛ نه اینکه فرد بابت آن، صرفاً مزد دریافت کند. اجری که خداوند متعال برای اعمال نیک ما درنظر گرفته، به‌مراتب ارزشمندتر از تمام این دنیاست. ازمنظر امیر مؤمنان- علیه السَّلام- زهد دقیقاً به‌معنای وارستگی است؛ یعنی وابسته‌نبودن به دنیا و تعلقات مادّی درعین بهره‌مندی از آن‌ها. رزق نیز عبارت است از اموال، سرمایه‌ها و دارایی‌هایی که برای ما بهره ایجاد می‌کنند؛ به همین سبب، در دعاهایمان باید به‌جای پول، مشخصاً رزق کثیر بخواهیم. کارهای دنیاییِ ما زمانی ارزش ماندگار دارند که آن‌ها را به خدا، حجت او و آخرت پیوند بزنیم. بهترین شکل از اعتقاد به وجود خداوند متعال، آن است که مبتنی‌بر دوست‌داشتن ذات یگانه و پاکش باشد. ازمنظر دین، خدا محبوب است؛ نه معشوق. در این جهان باید کسانی را دوست بداریم که دارای جمال الهی، یعنی زیباییِ خُلق، روح، اعمال و رفتار باشند. بهترین راهکار برای ایجاد زیبایی در اعمال و ماندگارکردن آن‌ها از این طریق، پیوندزدنشان با وجود مقدس و مبارک امام زمان- عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّریفَ- است.