جلسهٔ نهم: تجربه‌های زندگی مهدوی

در جامعۀ انسانی، هرکسی براساس جهان‌بینی و نظام فکری- اعتقادی خود به مسائل گوناگون می‌نگرد و آن‌ها را تفسیر می‌کند؛ مثلاً برخی دانشمندان امامیه مبحثی با عنوان «تربیت خدامحور» یا «تربیت امام‌محور» را مطرح کرده‌اند که در تشریح و تبیین آن می‌توان گفت اگر مربّی در معنای عام آن، اعم‌از مادر، پدر، معلم، حاکم جامعه و... به خدامحوربودن همه چیز معتقد باشد، تربیتی که درخصوص متربیانش صورت می‌دهد، ازنوع خدامحور خواهد بود؛ برعکس، چنانچه جهان‌بینی او برپایۀ کسب، تجارت و منفعت شکل گیرد، وی حتی در مقدس‌ترین جایگاه‌ها نگاه کاسب‌کارانه و منفعت‌جویانه دارد و به‌دنبال بافتن کلاهی از این نمد برای خویش است. حال، اگر فردی دارای نگاه و جهان‌بینی مهدوی باشد، همۀ امور را از این زاویه می‌بیند و معنا می‌کند و از این رهگذر، به تجربه‌ای کارآمد از زندگی مهدوی دست می‌یابد. یکی از مهم‌ترین آموزه‌‌هایی که می‌توانیم آن را به‌عنوان تجربۀ زندگی مهدوی به‌کار گیریم، فرازی از خطبۀ فدکیه است که در آن، بانوی دو عالَم، حضرت فاطمۀ زهرا- سلام الله علیها- از پدر بزرگوارشان نقل فرموده‌اند: «اَلمَرءُ یُحفَظُ فی وُلدِهِ» (حرمت انسان ازطریق حرمت فرزندانش حفظ می‌شود). برمبنای این کلام نبوی، بهترین عزاداری ما شیعیان در ایام پرفیض‌وبرکت فاطمیه آن است که با توجه به وجود شریف امام زمان- أَرواحُنا فِداه- و پیوند با ایشان به‌عنوان فرزند والامقام صدیقۀ طاهره- علیها السّلام- همراه باشد؛ به دیگر سخن، امامی‌بودنِ ما شیعیان در ارتباط با فرزند این بانوی گران‌ارج معنا می‌یابد و فاطمی‌ترینمان کسی است که مهدوی‌ترین باشد.