تربیت، فرایندی تدریجی و زمان‌بر است که باید توأم با معرفت صورت گیرد و دارای حدومرز و قیدوبند مشخص باشد. آزادی مطلق در تربیت و به‌ویژه تربیت دینی، معنایی ندارد؛ از این روی، آزادی‌هایی که برای فرزندان و به‌طور کلی، متربیان درنظر گرفته می‌شود، باید محدودکننده‌هایی داشته باشد تا موجب بروز مشکل برای خودشان و دیگران نشود. در مکتب دین دربارۀ آزادی انسان سخن گفته می‌شود و محصول تربیت دینی، انسان حرّ (آزاده) است که خود را فقط بندۀ خداوند متعال می‌داند. ازمنظر دین، فرزندان، امانت‌های الهی نزد والدین هستند و بنابراین، پدر و مادر باید در تعیین حدومرز آزادی برای فرزندان خویش و تربیت آنان دقت فراوان داشته باشند. تربیت باید توأم با انضباط صورت گیرد و این انضباط مشخصاً به‌معنای مدیریت دقیق و مصلحت‌اندیشانۀ آزادی‌هاست. تربیت صیانتی، گونه‌ای برنامه‌ریزی برای حفظ و مدیریت متربی به‌منظور رساندن وی به هدف تعیین‌شده ازجانب خدا برای اوست. این‌گونه تربیت به حرّیت فرد می‌انجامد و آزادی بی‌قیدوشرط در آن، جایی ندارد.
جلسۀ اول
درحوزۀ تعلیم‌وتربیت فرزندان و به‌ویژه تربیت دینی آنان، آزادی به هیچ وجه، مقوله‌ای مطلق نیست و حدومرزهایی مشخص دارد که باید درنظر گرفته شوند.
جلسۀ دوم
ازمنظر دین، انسان دارای سرمایۀ اختیار (انتخاب خیر) است و بر این اساس می‌توان دربارۀ مفهوم آزادی وی سخن گفت. برخورداری از آزادی مطلق در جامعۀ انسانی، هم غیرممکن است و هم نامطلوب و به همین سبب، وجود محدودکننده‌هایی برای آزادی ضرورت می‌یابد.
جلسۀ سوم
فرزند، امانت الهی نزد والدین است و بنابراین باید به‌گونه‌ای تربیت شود که فردی حرّ (آزاده) باشد. لازمۀ تربیت، انضباط است و این انضباط یعنی مدیریت‌کردن آزادی‌ها به‌شکل دقیق و تابع مصلحت.