جلسهٔ هفتم: تجربه‌های زندگی مهدوی

در روایتی از امام صادق- علیه السّلام- در کتاب الأمالی شیخ طوسی نقل شده است روزی یکی از اصحاب رسول اکرم- صلّی الله علیه و آله و سلّم- نزد ایشان رفت و اظهار داشت که قادر به تحمل دوری‌شان نیست؛ از این روی، هرجا باشد، کار و زندگی‌اش را رها می‌کند و برای دیدن آن حضرت به حضورشان شرفیاب می‌شود؛ اما نگران است که وقتی در روز قیامت، پیامبر- صلّی الله علیه و آله و سلّم- به درجۀ اَعلا عِلّیینِ بهشت مشرَّف شدند، او با غم فِراقشان چه کند. در این هنگام، آیه‌ای با این مضمون نازل شد که اطاعت‌کنندگان از نبی مکرّم اسلام- صلّی الله علیه و آله و سلّم- با ایشان محشور می‌شوند و پیوسته همراهشان خواهند بود. به قیاس با تجربۀ زیستۀ ذکرشده در این روایت، شیعیانی که با وجود شریف صاحب‌الزمان- أَرواحُنا فِداه- مأنوس و به ایشان ارادتمند و معتقدند نیز باید همواره دغدغۀ فِراق ایشان را در سر و دل داشته باشند و غم هجرانشان را برنتابند، گاه‌وبی‌گاه از دشواری این دوری، دلتنگ شوند و گله و شکایت کنند، و درصورت وجودنداشتن این اضطراب شیرین و التهاب لذیذ در قلبشان از خالق متعال بخواهند آن را درونشان ایجاد و تقویت کند.