یکی از مهم‌ترین لازمه‌های کشاورزی و تربیت، صبوربودن است که می‌توان آن را عبارت از برقراری تعادل میان هریک از این دو فرایند با زمان دانست. تعجیل و تأخیر، هیچ‌کدام با ماهیت کشاورزی و تربیت سازگاری ندارند. درحوزۀ تعلیم‌وتربیت، والدین، مربّیان و معلمان باید از تعجیل و تأخیر بپرهیزند؛ مثلاً نباید از یک کودک هفت‌ساله به‌اندازۀ یک نوجوان چهارده‌ساله انتظار داشت یا از آن سوی، برخی اقدامات تربیتیِ ضروری در هفت سال دوم زندگی فرزند را به هفت سال سوم حیاتش موکول کرد. دیگر وجه‌شبه کشاورزی و تربیت، آن است که کشاورز باید وظیفۀ انسانیِ خود را انجام دهد و پس‌از زمینه‌‌سازی‌ها، برنامه‌ریزی‌ها و مقدمه‌چینی‌های لازم، در بقیۀ امور به خدا توکل کند. در فرایند تربیت فرزندان نیز مربّی و هادی واقعی، خداوند متعال است و ما انسان‌ها اسباب و واسطه‌هایی بیش نیستیم که بستر و زمینۀ لازم بدین منظور را فراهم می‌آوریم.