در گنجینۀ آیات قرآن کریم و احادیث و روایاتی که در دست داریم، تشبیهات و تمثیل‌های متعدد و قابل توجهی با مضمون برقراری پیوند میان دو مقولۀ تربیت و کشاورزی دیده می‌شود؛ چنان‌که در چندین مورد از آیات، «حَرث» به‌معنای پاشیدن بذر در زمین و مهیاکردن آنجا برای زراعت به‌کار رفته و از این واژه به‌منظور توصیف عملکرد انسان در دنیا و آخرت استفاده شده است؛ همچنین در آیه‌ای می‌خوانیم که هرکسی به‌دنبال حرث (زراعت) آخرت باشد، خدا به محصولش برکت خواهد داد. در آیه‌ای دیگر، خداوند متعال دربارۀ کسانی که در زمین فساد و تباهی می‌کنند و دشمن انسان‌ها هستند، می‌فرماید که آن‌ها درصدد ازبین‌بردن محصولات و نتایج کارها هستند. علاوه‌بر موارد یادشده، در روایتی بسیار معروف، دنیا مزرعۀ آخرت دانسته و در روایتی دیگر، مهم‌ترین عامل جهنمی‌شدن آدمی، محصولاتی ذکر شده که وی توسط زبانش درو کرده و به‌دست آورده است. خداوند متعال در قرآن کریم، انسان صالح را به درختی پاک تشبیه کرده که ریشه‌اش در زمین، ثابت و شاخه‌هایش در آسمان است. امیرالمؤمنین- علیه السّلام- نیز در نهج البلاغه، قلب انسان در دوران نوجوانی او را همانند زمینی خالی دانسته‌اند که هرچه را در آن افکنده و کاشته شود، می‌پذیرد.