جلسهٔ هشتاد و یکم: شرح نهج البلاغه

آموزش‌دهیِ دین باید برمبنای آیات قرآن کریم صورت گیرد و بر این اساس، عقاید و توحید ما باید ازنوع قرآن‌محور باشد؛ به بیان روشن‌تر، قرآن، مسیری است که در عقایدمان اجازه نداریم از آن سر بپیچیم یا عقیده‌ای بدون نسبت با این کتاب آسمانی را از مردم دریافت کنیم؛ زیرا مردم به‌رغم محترم‌بودنشان موجِّه نیستند و نمی‌توان کثرت آنان را توجیهی برای اثبات درست‌بودنِ عقیده‌ای خاص به‌شمار آورد. از این منظر، حتی امری واجب همچون صلۀ رحِم نیز تابع حفظ ایمان و عقیدۀ ماست و چنانچه ارتباط و معاشرت با برخی افراد، موجب بروز ضعف و خلل در باورهای دینی و مذهبی ما یا فرزندانمان شود، بدون هیچ تردیدی باید آن رابطه را محدود یا قطع کنیم. دین پایدار، بهتر از دین ظاهریِ گستردۀ ناپایدار است؛ بدان معنا که باورهای دینی ما باید چنان قوی و ریشه‌دار باشند که با کمترین شبهه‌ای آسیب نبینند و فرونپاشند. موفقیت و هدایت بدون کمک خدا ممکن نیست؛ بنابراین، علاوه‌بر تلاش فراوان برای دستیابی به هدف‌های موردنظرمان باید همواره از ذات مقدس الهی یاری بخواهیم تا دچار هیچ‌گونه لغزش و انحرافی نشویم.