جلسهٔ اول: ایجکت

اصطلاح «ایجکت» در صنعت هواپیمایی یعنی خروج آنی و دفعیِ خلبان از هواپیمای جنگنده به‌منظور نجات‌دادن جان خود هنگام وقوع حادثه و وجود خطر؛ البته ماجرا به این سادگی نیست و طبق آمارهای موجود، به‌دلیل بروز آسیب‌های جسمی، روحی و روانی متعدد و گوناگون برای خلبان‌های ایجکت‌کننده، کمتر از پانزده درصد آنان پس‌از این رویداد، قادر به ادامه‌دادن زندگی و پرواز دوباره هستند. اکنون، به قیاس با این اصطلاح می‌توان گفت همۀ ما انسان‌ها گاه در زندگی‌مان تصمیم‌هایی می‌گیریم که تصور می‌کنیم ما را به سلامت و سعادت می‌رسانند؛ حال آنکه این تصمیم‌ها درواقع، مانند ایجکت‌کردن خلبان‌های جنگنده هستند و عوارض و تبعات فراوان و گاه جبران‌ناپذیری برایمان دارند. یکی از این تصمیم‌های مهم، مهاجرت است که در کشور ما افراد زیادی به دلایل گوناگون بدان اقدام می‌کنند. واقعیت این است که مهاجرت، صرف‌نظر از درست یا نادرست‌بودن آن، برخی آسیب‌ها و عوارض تربیتی را برای شخص و خانوادۀ او به‌دنبال دارد که ازطریق افزایش‌دادن آگاهی و دقت خویش می‌توان آن‌ها را به کمترین میزان ممکن رساند. درخصوص نوع نگرش و پرداختن به مقولۀ مهاجرت، مردم کشور ما به چهار دسته تقسیم می‌شوند: نخست، کسانی که از کشور مهاجرت کرده‌اند؛ دوم، افرادی که هرگز قصد ندارند مهاجرت کنند؛ سوم، گروهی که به‌رغم ماندن در میهن، همواره دغدغۀ مهاجرت دارند؛ چهارم، مهاجرت‌کردگانی که از رفتن، پشیمان‌اند و دوست دارند به وطن بازگردند. مخاطبان اصلی ما در این بحث، دستۀ سوم و در مرتبۀ بعدی، دستۀ چهارم هستند. سبک زندگی افرادی که در دستۀ سوم قرار می‌گیرند، بسیار نگران‌کننده و دچار آسیب است؛ چون آنان بدون هیچ‌گونه آگاهی و آمادگی‌ای صرفاً سودای رفتن در سر دارند و به همین سبب، قادر نیستند در کشور خود، تصمیم‌گیری‌های بلندمدت و ماندگار مانند ازدواج، فرزندآوری، سرمایه‌گذاری و کارآفرینی داشته باشند. امروزه در کشور ما جنگ استعدادها به دیگر اقسام جنگ‌ها اضافه شده است و همان‌گونه که برای خاک وطنمان ارزش قائلیم، باید از استعدادها و به‌طور کلی، مردم کشورمان نیز به صورت‌های مختلف محافظت و مراقبت کنیم تا دچار فرجامی ناخوشایند ازنوع ایجکت نشوند و آسیب‌های تربیتیِ گوناگون، خود یا فرزندانشان را تهدید نکند.