وبینار مهدیِ خدیجه علیهما السلام

به‌طور کلی، در تمام بزرگ‌داشت‌ها و ازجمله بزرگ‌داشت بانو خدیجۀ کبریٰ- سلام الله علیها- جنبۀ شعایر اهمیت فراوان دارد؛ بدان معنا که باید به‌خاطر داشته باشیم چنین مناسبت‌هایی هم طریقیت دارند و هم موضوعیت. براساس باورداشت امامیه، مهم‌ترین محور در مسئولیت، معرفت و رفتار یک انسان مؤمن، انتساب به امامت و مشخصاً امامت امام زمان- عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّریف- است؛ به دیگر سخن، حجت‌الله باید محور تمام حرکت‌های دنیوی و اخرویِ فرد مؤمن باشد و همۀ بزرگ‌داشت‌های دینی و مذهبی و ازجمله بزرگ‌داشت بانو خدیجۀ کبریٰ- سلام الله علیها- باید منتسب به این محور مهدویت باشند تا به سطح یک مراسم آیینیِ صِرف و واقعۀ تاریخیِ راکد تنزل نیابند. برپایۀ نصّ قرآن کریم، اَزواج رسول خدا- صلّی الله علیه و آله- و ازجمله حضرت خدیجه- سلام الله علیها- مادر حقیقیِ همۀ مؤمنان‌اند و مراد از مؤمنان، کسانی است که به امام زمان- أَرواحُنا فِداه- ایمان دارند و درپی نصرت حضرت ولیِ عصر- عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّریف- هستند. هر فرزندی به مادرش توجه می‌‌کند و مادر، دنیا و آخرت او را جهت می‌دهد. حال، از شخصیت والای حضرت خدیجه- سلام الله علیها- به‌عنوان مادر ما شیعیان، درس‌هایی بدین شرح را مرتبط با مقولۀ مهددویت می‌توان فراگرفت:

الف) پیامبر- صلّی الله علیه و آله- در سخنانشان این بانوی گرانقدر را بی‌مانند می‌دانستند؛ زیرا وقتی همۀ مردم آن حضرت را تکذیب می‌کردند، خدیجۀ کبریٰ- سلام الله علیها- نبوتشان را تصدیق و با ایشان همراهی کرد، در مسیر دین‌داری، وزیرشان بود و مسئولیت‌های سنگین را برعهده می‌گرفت. اکنون باید ببینیم میان ما در تصدیق و نصرت امام زمان- أَرواحُنا فِداه- با این بانوی امّ‌المؤمنین که پیامبر- صلّی الله علیه و آله- را تصدیق و نصرت می‌کرد، چه نسبتی وجود دارد و در این دورانی که ابلیس و ابلیسیان برای کم‌رنگ‌کردن نام و یاد امام عصر تلاش می‌کنند، چه قدم‌هایی در مسیر تصدیق و نصرت ایشان برداشته‎‌ایم. برای اینکه نشان دهیم بزرگ‌‌داشت خدیجۀ کبریٰ- سلام الله علیها- از شعایر ماست، باید این مسئله دقیقاً در نحوۀ توجهمان به امام عصر- عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّریف- و میزان تصدیق و نصرت ایشان و کارهایی که برای آن امام والامقام انجام می‌دهیم، نمود یابد. اگر به این مادر معنوی‌مان تأسی می‌‌جوییم، باید بدانیم مهدی خدیجه در این عصر خمود، همان تصدیق و نصرتی را از ما انتظار دارد که نبی اکرم- صلّی الله علیه و آله- از این بانوی کِرامند چشم داشتند. به بیان مختصر، ما باید همچون خدیجۀ دیروز باشیم برای مهدی امروز؛ چون مهدی امروز، فرزند خدیجۀ دیروز است و ذکر و نصرت این امام والامقام و اِکثار دعا برای تعجیل در فرج ایشان همان سیرۀ خدیجۀ کبریٰ- سلام الله علیها- در عصر امام زمان خودش، یعنی پیامبر- صلّی الله علیه و آله- است.

ب) حضرت صاحب‌الزمان- أَرواحُنا فِداه- همچون دیگر معصومان- علیهم السّلام- در معرفی خویش، با استفاده از جملۀ «أَنا ابنُ خَدیجَةِ کُبریٰ»، خود را فرزند این بانوی بزرگوار معرفی کرده‌اند؛ بنابراین، ناصران و شیعیانشان نیز همین پیوند استوار فرزندومادری را با حضرت خدیجه- سلام الله علیها- دارند و فرزندان این بانو نیز باید در تصدیق و نصرت امام زمانشان به ایشان تأسی جویند تا پیوندشان با او هویت و حقیقت یابد. براساس روایاتی که در دست داریم، زمانی خدیجۀ کبریٰ- سلام الله علیها- در بیابان به‌دنبال رسول خدا- صلّی الله علیه و آله- می‌گشت و نام مبارک ایشان را صدا می‌کرد. ما شیعیان نیز باید همچون این مادر عزیزمان، همواره امام زمان خویش را جست‌وجو کنیم، برای یافتن ایشان دعای ندبه بخوانیم، مانند این بانو به حجت‌الله عرض کنیم: «عَزیزٌ عَلَیَّ أَن أَرَی الخَلقَ وَ لاتُریٰ» و همواره به‌یاد آن امام طَریدِ وحیدِ فرید باشیم.

درمجموع، خدیجۀ کبریٰ- سلام الله علیها- با عملکرد خویش به ما فرزندانشان می‌آموزند که همچون ایشان به‌دنبال امام زمانمان باشیم و فراموش نکنیم که بزرگ‌داشت واقعی این بانوی والاقدر در میزان اهتمام ما به جست‌وجوی صاحب‌الزمان- أَرواحُنا فِداه- و تصدیق و نصرت ایشان تحقق می‌یابد و تمام سرمایه‌های ما شیعیان، اعم‌از آبرو، علم، سلامتی، مال، توانمندی، خلاقیت، خانواده و... درصورت پیوندخوردن با وجود مقدس حضرت قائم- أَرواحُنا فِداه- هویت، معنا و انتفاع پیدا می‌کنند. همان‌گونه که این بانو مایۀ آرامش نبی اکرم- صلّی الله علیه و آله- بود، ما فرزندانشان نیز باید سعی کنیم به تأسی از ایشان با رفتار و عملکرد شایستۀ خویش در نصرت امام زمانمان، و انجام‌دادن وظایف و مسئولیت‌های خویش در جایگاه‌های گوناگونی که در جامعه داریم، موجب آرامش قلبشان باشیم.