ولادت امام علی (ع) 1400

یکی از موضوعات بسیار مهمی که امروزه، همۀ ما کم‌وبیش با آن سروکار داریم، زندگی و حضور معلولان درکنار انسان‌های غیرمعلول در جامعه و ضرورت تعامل و رفتار صحیح با این قشر است؛ از این روی، به‌عنوان پیروان مکتب وحی باید درپی یافتن پاسخی روشن برای این سؤال باشیم که امیرالمؤمنین- علیه السّلام- و دیگر معصومان- سلام الله علیهم- دربارۀ این قشر از افراد جامعه، چه دیدگاه‌هایی داشته و درخصوص نوع رفتار با آنان چه دستورها و توصیه‌هایی را بیان فرموده‌اند. مولای متقیان- علیه السّلام- به‌عنوان حجت‌الله و فرمانروای جامعۀ اسلامی در عهدنامۀ مالک اشتر، مردم تشکیل‌دهندۀ جامعه را به هفت طبقه تقسیم کرده‌اند که یکی از آن‌ها گروه آسیب‌پذیر و به‌تعبیری تحت پوشش تأمین اجتماعی است. آن حضرت درخصوص این گروه، به مالک دستورهایی داده‌اند که می‌توان آن‌ها را به دو دستۀ کلیِ اخلاقی و اجرایی تقسیم کرد. نمونه‌هایی از دستورهای اخلاقی امام علی- علیه السّلام- برای رفتار صحیح با این قشر ضعیف و آسیب‌پذیر عبارت‌اند از: پرهیز از بی‌توجهی به معلولان و تضییع حقوق آنان به‌بهانۀ ضرورت پرداختن به کارهای مهم‌تر؛ درپیش‌گرفتن رفتار متواضعانه با این افراد. برخی مصادیق دستورهای اجرایی در این حوزه نیز بدین شرح‌اند: درنظرگرفتن سهمی از بیت‌المال، غلّات و غنیمت‌ها برای تأمین غذا و مخارج این قشر؛ اجرای عدالت درخصوص همۀ آنان بدون توجه به فاصله‌ای که با حکومت مرکزی و حاکم جامعه دارند. شایان ذکر است که این دستورها و سفارش‌ها صبغۀ کاملاً انسانی دارند و در آن‌ها هیچ‌گونه قیدی درخصوص دین و ایمان معلولان مشاهده نمی‌شود؛ بلکه رعایت‌کردن حقوق همۀ این افراد، فارغ از نوع دین و اعتقاداتشان موردنظر است.