براساس ریشه و ساختار واژۀ «تربیت»، در این فرایند خطیر و حساس باید همواره خداوند متعال (رَبّ) را درنظر داشته باشیم و به دیگر سخن، تربیت را عین توحید بدانیم. از این منظر، همسر و فرزندان هر شخص، امانت‌های الهی نزد وی هستند و او باید بابت نوع رفتار و عملکرد خویش در ارتباط با آنان در پیشگاه پروردگار یکتا پاسخ‌گو باشد. تربیت سلیم، دارای دو عنصر الگو و رابطه است و برپایۀ محبوبیت و مقبولیت مربّی نزد متربی محقق می‌شود. با استفاده از راهکارهایی می‌توان به این محبوبیت و مقبولیت دست یافت و از این رهگذر، تربیت سلیم را به‌نحو احسن فعلیت بخشید. والدین به‌عنوان مربّیان فرزندانشان باید الگوهایی شایسته برای آنان باشند و در تقویت ارتباط خویش با آن‌‌ها بکوشند.
جلسۀ اول
تربیت سلیم یعنی رابطه به‌اضافۀ الگو، بدون توسل به کلمات مسموم، فریاد، سرزنش، توهین، کنترلگری و تذکردهی. این تربیت براساس محبوبیت و مقبولیت والد، مربّی یا معلم نزد فرزند یا متربی شکل می‌گیرد که خود، راهکارهایی دارد.
جلسۀ دوم
تربیت سلیم برمبنای الگوهای رفتاری شکل می‌گیرد و والدین باید الگوهایی شایسته برای فرزندان باشند. خانواده‌ها براساس محبوبیت و مقبولیت والدین نزد فرزندان به انواعی تقسیم می‌شوند و والدین می‌توانند توسط راهکارهایی محبوبیت خویش نزد فرزندان را افزایش دهند.