در جامعه و مشخصاً نظام خانواده، پدر، وظایف و نقش‌های مهمی را برعهده دارد که باید در به‌جای‌آوردن آن‌ها به‌نحو احسن بکوشد. منبع تعیین و تعریف این وظایف، دین است و نقش بانوی خانه در کمک به مرد برای انجام‌دادن وظایفش را نمی‌توان انکار کرد. همسر و فرزندان مرد، امانت‌های الهی و به‌تعبیری، برگه‌های امتحانی‌ای هستند که او باید به سؤال‌های درج‌شده در آن‌ها به بهترین شکل ممکن پاسخ گوید تا در پیشگاه پروردگار یکتا سربلند و روسفید باشد. پدر باید در تقویت بنیۀ روحی و روانیِ همسرش بکوشد تا بتواند ازطریق او نقش تربیتیِ خویش درقبال فرزندانش را به‌نحو احسن انجام دهد. یکی از مهم‌ترین وظایف مقدماتی پدر در کانون خانواده، قوّام‌بودن برای همسر خویش است. پدر باید برای تربیت بهینۀ فرزندانش مادر آنان را استفراه، یعنی تکریم کند. این استفراه در حوزه‌های عاطفی، مادّی و معنوی معنا می‌یابد و محقق می‌شود. اساساً استفراه، وظیفۀ پدری است؛ نه وظیفۀ همسری؛ بنابراین، حتی درصورت وقوع طلاق بین زوجین، همچنان اهتمام پدر به تکریم مادر فرزندانش ضرورت دارد. تکریم معنویِ بانوی خانه به قلمرو امور دینی محدود نمی‌شود و تمام مسائل مربوط به روح و روان وی را دربر می‌گیرد. نوع عملکرد مرد درحوزۀ استفراه مادر فرزندانش می‌تواند آن بانو را بمیرانَد یا زنده کند. درصورت میدان‌دادنِ مرد به همسرش وی به بانویی قوی تبدیل می‌شود که اعتمادبه‌نفس لازم برای مدیریت مسائل و حل مشکلات را دارد. یکی از مهم‌ترین مصداق‌های استفراه بانوی خانه، پذیرفتن روابط وی با خانواده و دوستانش درحد متعادل و معقول است. تربیت فرزندان، یکی از مهم‌ترین وظایف اصلی پدر است. فرزندان یک پدر، همچون آینه‌ای ویژگی‌های خوب و بد او را در خود منعکس می‌کنند و بنابراین، بدون شناخت پدر نمی‌توان فرزند را ارزیابی کرد. هنگام بروز مشکلات گوناگون باید بتوان به پدر تکیه کرد و امیدوار بود. مبادرت پدر درخصوص فرزندانش بدان معناست که وی به فرزندان خویش در زمان مناسب برای هر موضوع مشخص رسیدگی و حقوق آنان را ادا کند. امرکردن فرزندان به معروف و بازداشتن آنان از منکَر، یکی از مهم‌ترین وظایف پدر محسوب می‌شود که هیچ‌گونه قصوری در انجام‌دادن آن، پذیرفتنی نیست. وظایف پدری، مساوی است با اهتمام پدر در اداکردن حقوقی که فرزندان بر گردن او دارند. پدری که می‌خواهد فرزند خوب و صالح داشته باشد، در درجۀ اول باید شخصیت خود را ارتقا دهد. والدین و مشخصاً پدر باید با زندگی خدامحور، فرزند خویش را به‌سوی پروردگار یکتا رهنمون شوند. درصورت نادرست‌بودن عملکرد پدر در حوزه‌ای خاص، مادر می‌تواند ازطریق عملکرد صحیح خویش مانع آسیب‌دیدن فرزند شود. اثر مثبت رفتار و تعامل صحیح پدر با فرزند باید تمام زندگی فرزند را دربر گیرد. آخرین مرحله از انجام‌دادن وظایف پدرانه، اتکا به خداوند متعال است. در فرایند تربیت فرزندان، اصول ایمانی و اعتقادی، ثابت‌اند و دیگر ویژگی‌ها و آداب آنان باید متناسب با دوران زندگی خودشان باشد. والدین باید فرزندشان را در نیکی‌کردن به آنان یاری دهند؛ چون سعادت فرزند، درگروِ نیکی‌کردن او به پدر و مادر است.
جلسۀ اول
همسر و فرزندان مرد، امانت‌های الهی و به‌تعبیری، برگه‌های امتحانی‌ای ازجانب خدا برای او هستند. دین‌داریِ مرد براساس میزان و کیفیت اهتمام او به وظایف پدرانه‌اش ارزیابی می‌شود.
جلسۀ دوم
پدر، تربیت فرزندان را به‌صورت غیرمستقیم، ازطریق مادر آنان انجام می‌دهد. مرد باید قوّام همسر خویش باشد.
جلسۀ سوم
یکی از مهم‌ترین حقوق فرزندان بر پدر، این است که وی مادر آنان را استفراه کند. درنتیجۀ این استفراه، زن به توانایی و نشاطی چشمگیر برای انجام‌دادن وظایف مادرانه و همسرانۀ خویش دست می‌یابد.
جلسۀ چهارم
مردان باید با همسران خویش معاشرت معروف داشته باشند. استفراه زن، مسئولیتی است که هرگز از عهدۀ شوهر او برداشته نمی‌شود.
جلسۀ پنجم
مرد موظف است نیازهای اقتصادی و معیشتیِ زن را درحد متناسب با وضعیت مادّیِ خانواده برآورَد و در رشد و تعالی معنوی به او کمک کند.
جلسۀ ششم
تکریم معنوی زن، تمام مسائل مرتبط با روح و روان وی را دربر می‌گیرد و بر توانایی و سلامت جسمانی و نیز بر عملکرد مادرانه و همسرانه‌اش اثر می‌گذارد.
جلسۀ هفتم
میدان‌دهیِ مرد به بانوی خانه، از او مادری قوی می‌سازد و اعتمادنکردن به وی موجب ضعف و ناپختگی‌اش می‌شود. پرداختن به امور خانوادۀ خود، داشتن روابط دوستانه درحد معقول و متعادل، و برخورداری از آرامش مالی به رشد روحی و عقلیِ مادر کمک می‌کند.
جلسۀ هشتم
تربیت صحیح فرزندان، یکی از مهم‌ترین وظایف اصلی پدر است که کوتاهی در انجام‌دادن آن، عاقّ فرزندان را درپی خواهد داشت.
جلسۀ نهم
مربّیِ تواناتر، محصول تربیتیِ بهتری را عرضه می‌کند. محبوبیت پدر نزد اعضای خانواده، تکمیل‌کنندۀ اقتدار اوست.
جلسۀ دهم
درصورت اقدام‌کردن فرزندان به ارتکاب منکَر، نخستین کسی که باید در پیشگاه خداوند متعال، پاسخ‌گو باشد، پدر است. شرم و حیا و خجالت هرگز توجیه مناسبی برای طفره‌رفتن پدر از آگاهانیدن فرزندانش از مسائل مربوط به بلوغ جنسیِ آنان نیست.
جلسۀ یازدهم
فرزند، مضاف به پدر و دارای شخصیتی مانند اوست؛ بنابراین، برای داشتن فرزند صالح، پدر باید در گام نخست، تربیت و شخصیت خود را ارتقا دهد.
جلسۀ دوازدهم
مادر می‌تواند با عملکرد و رفتار صحیح خود، نه‌تنها مانع اثرپذیرفتن فرزندش از پدر شود؛ بلکه از آن سوی، خود بر او اثر مثبت بگذارد.
جلسۀ سیزدهم
قیام به وظایف پدری، مفهومی فراتر از وظیفه‌دانی دارد و اتکا به خداوند متعال، آن را تکمیل می‌کند. والدین باید فرزندشان را در نیکی‌کردن به آنان یاری دهند.